Sedina, rong dina, telung dina, seminggu, aku durung ketemu. Aku kuwatir karo Maya lan mutusake kanggo takon marang guru apa sing kedadeyan, lan jebul guruku ngandhani yen Maya dirawat ing rumah sakit. Atiku deg-degan krungu kabar kuwi. Aku rumangsa kuwatir lan ora tenang. Tanpa mangu-mangu, aku mutusake kanggo ngunjungi Maya ing rumah sakit.
Tekan rumah sakit, atiku tambah deg-degan. Tak goleki nomer kamar sing diobati Maya, akhire tak goleki. Kanthi rasa campur aduk, aku nyedhaki lawang kamar.
Aku nuthuk lirih lan mlebu kanthi ati-ati. Ing kamar, aku weruh Maya glethakaken ringkih ing amben. Praupane katon pucet lan kesel, beda banget karo Maya sregep sing aku kenal.
"Maya," panggilku kanthi swara lirih.
Maya noleh marang aku lan mesem lemes. "Aqil... Kowe teka."
Aku nyedhaki dheweke lan lungguh ing jejere ambene. "Mesthine aku teka. Aku kuwatir banget karo sampeyan."
Maya nyekel tanganku alon-alon. "Nuwun sewu, kula mboten sengaja ngrepotaken panjenengan."
Aku geleng-geleng kepala. "Aja ngomong ngono. Aku tansah neng kene kanggo kowe, Maya."
Maya mesem lirih. "Matur nuwun, Qil."
Kita wiwit ngomong babagan kondisi kesehatan Maya. Dheweke nerangake manawa penyakite dadi misteri kanggo dokter. Dheweke isih durung nemokake sabab sing tepat lan durung nemokake solusi sing bener. Maya kesel lan rumangsa ora duwe pengarep-arep, nanging dheweke nyoba tetep kuwat.
Aku rumangsa rusak krungu kabeh mau. Aku pengin nulungi Maya, nanging aku kaya ora ngerti apa sing kudu ditindakake. Nanging, Maya alon-alon ngyakinake aku yen mung anaku wis nggawe dheweke luwih kepenak.
