Aku mesem sithik, isih rada canggung. "Ora apa-apa, Maya. Mungkin aku kebangeten."
Maya mandeng aku karo nyawang sing artine. "Satemene Qil, aku ngerti sapa kowe. Aku mung guyon. Aku kaget weruh kowe lan kepingin weruh reaksimu."
Aku kaget krungu. "Tenan? Dadi kowe kelingan karo aku?"
Maya manthuk karo mesem. "Mesthi wae, aku isih kelingan. Awake dhewe iku kanca paling apik nalika SD, ta?"
Ati iki krasa lega lan seneng banget. Kabeh keraguan lan ketidakpastian sing ana ing pikiranku pungkasane ilang. Aku loro chuckled, kroso atmosfer luwih anteng lan intim.
Kita wiwit ngomong babagan macem-macem perkara, ngeling-eling babagan kenangan cilik, lan crita babagan apa sing wis kita lakoni wiwit putus. Ketoke, Maya uga duwe rasa kaget lan bungah sing padha nalika ndeleng aku bali.
"Qil, aku wis kangen karo kanca-kanca lan kenanganku nalika SD. Aku ora kepikir yen ketemu kowe maneh," Maya kandha karo swara lirih.
Aku mesem lan krasa anget ing njero. "Aku uga kangen karo kowe, Maya. Nanging aku yakin yen kowe kuwi Maya sing wis tuwa."
Maya manthuk-manthuk. "Kita duwe kenangan apik bebarengan. Lan aku pengin kita dadi kanca kaya biyen."
Wiwit iku, kita wiwit mbangun maneh kekancan. Kita nglampahi wektu bebarengan ing sekolah, ngobrol, ngguyu lan reminiscing kenangan lawas. Lan ing balik kabeh iku, ana rasa khusus sing aku tambah kuwat ing atiku.
Ing sawijining dina, nalika aku pengin ketemu Maya, jebule dheweke diserang penyakit misterius sing nganti saiki aku ora ngerti. Aku kaget lan kaget amarga nalika isih SD, Maya wis sehat lan ora nate lara
