Sawise perkenalan diri rampung, pelajaran diwiwiti. Aku lungguh ing kursi karo pikiran muddled. Aku rumangsa kepengin nyedhaki Maya lan takon yen dheweke pancen kanca cilikku. Nanging, rasa gugup lan mangu-mangu terus ngganggu pikiranku.
Nganti pungkasan, nalika istirahat teka, aku nglumpukake wani lan nyedhaki dheweke. "Hai, Maya," sapaku karo deg-degan.
Dheweke mesem apik, "Hai! Aku bisa mbantu sampeyan?"
Aku manthuk, nyoba nglumpukake tembung sing bener. "Lho... Kowe kelingan karo aku? Wes kekancan pas SD."
Maya katon mikir sedhela, banjur mangsuli. "Aku mikir kowe salah wong?? Nuwun sewu, kula rada kesupen kaliyan kanca-kanca SD".
Kanthi rasa campur aduk ing ati, aku bali fokus marang pelajaran ing kelas. Aku nyoba ora mikir banget babagan rapat kasebut, nanging pikiranku isih terus menyang Maya lan kenangan kepungkur.
Dina liwati, lan aku terus nyoba nindakake rutinitas saben dina kanthi normal. Aku sesambungan karo kanca-kancaku, sinau, lan melu macem-macem kegiatan sekolah. Nanging, ing jero atiku, rasa penasaran marang Maya isih tetep ana ing pikiranku.
Sawetara minggu mengko, nalika istirahat ing taman sekolah, aku lungguh dhewe ing ngisor wit sing wis akrab. Nalika nyawang langit biru, aku mikir apa sing kedadeyan. Apa Maya nglalekake aku? Utawa Mungkin dheweke mung ngandika sing kanggo sawetara alesan?
Nalika aku mikir jero, swara lirih saka mburi nggawe aku njerit. "Hai, Aqil. Apa sampeyan mikir?"
Aku noleh lan kaget weruh Maya ngadeg ing sandhingku karo mesem lembut ing pasuryan. Atiku deg-degan lan rasane kaya detak jantungku luwih cepet. Maya lungguh ing sandhingku, lan aku loro lungguh ing ngisor wit kanthi swasana sing ayem.
"Kula badhe nyuwun pangapunten babagan ingkang tak kandhani rumiyin," kandhane Maya lirih. "Aku ora sengaja nggawe sampeyan ora kepenak."
