Saingan

Diman pamit ngalih, marani anak bojone. Trimo nyawang soko adohan. Wong lanang iku ndelok Wiji sing lagek nunggoni Tomin playon. Mari krungu adzan Magrib, Diman ngajak anak bojone mulih. Ora mung Diman, wong-wong sing mau rame nang stasiun yo podho mulih.

“Mulih ta?”

“Ho oh. Gak mulih sisan?”

“Iku gurung gelem.”

“Yo wis, dhisikan.”

“Sik sore, lapo kesusu?”

“Iku emake njaluk kelon,” saure Diman karo mesem.

Wiji sing mlaku nang sanding Diman karo nggendong anake meneng ae. Wong wedok iku ora nyawang Trimo blas. Sewalike, Trimo ora mandeg lek nyawang Wiji masio ndelik-ndelik pas ngomong karo Diman.

“Ayo.”

“Ayo opo?”

“Jare njaluk kelon.”