“Yo diomongi kono kon cepet. Kate dijak jalan-jalan.”
Tomin cilik mlaku nang njeding. Lawang jading didodoki, ngadani emake kon ndang mari lek adus.
“Sik sabunan. Lapo sih?” bengoke Wiji soko njero.
“Ate lungo, nontok cepul. Ndang Mak.”
“Yo sik, diluk ngkas.”
Ora kanten ngenteni emake adus karo macak, Tomin ndhisiki numpak motore bapake. Arek lanang iku wis lungguh anteng nang duwur sepeda motor. Kocomoto ireng, topi sing dipasang miring, Tomin koyok kate touring.
“Ndang Mak.”
“Iyo, sabar, sik mlaku iki.”
Tomin lungguh nang ngarep, Wiji mbonceng mburi. Wong telu iku budhal nang stasiun, kate nontok sepur liwat. Wayah sore nang stasiun rame arek-arek cilik koyok Tomin karo bapak ibuke. Ora mung rame uwong, stasiun yo rame bakul. Diman markir sepeda motore. Wiji karo Tomin wis mudun dhisik.
“Mak ngko tumbas jajan ya.”
“Wis wareg ngunu lho, mari ngentekno gedang piro iku mau.”
