Durung mari ngelune mikir Joko, Andro, anake, moro-moro wis nang sandinge.
“Ngge opo?”
“Beli kelereng.”
“Lha wingi lak wis tuku.”
“Habis.”
“Mbok ngge main yo. Gak oleh, duso.”
“Gak, hilang.”
“Wouu...pinter mbujuki saiki. Kate dadi...”
Marni ora nerusno omongane. Ndase ngelu, nggarai wong wedok iku emosi. Marni ambekan rodok dowo, nyabar-nyabarno awake dhewe. Andro, anak lanang, ojo sampek koyok mase. Siji wis jebol, sing siji kudu dijogo temenan. Dieling-eling omongane bojone. Masio kadang mangkel, bojone dhewe seneng wedokan, ning omongane bojone dieling-eling terus. Cukup bapake, saiki mas ponakane, ojo Andro, opo Mita.
“Piro?”
“Seribu.”