"Bocah-bocah mau wis padha bali, Wan. Sajake nek kampung kuwi dieksekusi wengi iki, bakale ana bocah sing weruh geger! Kepiye carane, bocah-bocah kuwi aja kaya adhewe sing trauma, sing keweden merga kelingan cilikane dhewe"Â
"Iya, nanging sajake bocah-bocah iku kendel" belane Riwan, karo dulinan hape.
"Kendel Wan, merga ana kancane. Jenenge bocah nek isih bareng-bareng karo kancane yo kendel" sauranku karo nebahi wedi segara neng sikilku.
"Kowe kelingan to biyen adhewe karo bocah-bocah ya kendel mancing neng tambak bandenge Kaji Saropi. Masiya kondhang yen ana wong sing mancing neng tambake mesti gulune dikalungi arite" ceritaku.
"Ya mesthi, aku nek dadi Kaji Saropi sing mancing iwak ngono bakale tak kalungi arit. Ngerti ta merga ngopo??" saurane Riwan karo ngempet guyu.
"Utang bank" sauranku karo Riwan bareng karo ngguyu kepingkel-pingkel.
"Ya bener, bocah kuwi urung tekan pikirane semana. Dadi ya kendel-kendel wae. Arepe tak jlentrehke apa kuwi trauma ya angel nek bocah-bocah kuwi ora ana sing dadi contohe, sejene ngono saben bocah beda-beda" pikirku karo njupuk kopi sing diplastiki.
Sajake bengi iki isih durung ana tandha-tandha eksekusi. Aku isih neng pantai, awit sore ora pindhah. Riwan sing ket mau ngecek, sajak sregep saba posko darurat. Aku pilih golek kayu-kayu cilik, kepengin gawe api unggun. Kepengin nostalgia nalikane aku karo kanca-kanca saben malem minggu gawe api unggun karo bakar-bakar iwak sing digawa bapake dhewe-dhewe seka segara.Â
Ora suwe Riwan teka. Sajake ora seka posko maneh, merga teka gawa iwak segara karo botol sing isine banyu putih.Â
"Kok pas, ngerti wae nek arepe tak kongkong gawe geni. Iki mau kampung sebelah padha ngirimi iwak-iwak dinggo jatah mangane wong-wong. Iwak tongkol iki jatahku karo jatahmu. Sega karo sambele isih dimasak"
"Ya pancen aku ki ngerteni kabeh kekarepanmu kok Wan" sauranku karo golek kayu dinggo nyunduk iwak.
