Maya nyoba mesem nalika aku mlebu kamar. "Aqil, kowe teka."
Aku lungguh ing ambene lan nyekel tangane alon-alon. "Piye, Maya? Piye perasaanmu?"
Maya menggeleng lemah. "Aku krasa lemes lan lemes, Qil. Dokter ora ngerti apa sing kedadeyan."
Atiku krasa abot krungu. Aku rumangsa ora kuwat, ora ngerti apa sing bisa ditindakake kanggo mbantu Maya. Aku pengin bisa nggawe kabeh apik, nanging kasunyatane adoh saka pangarepanku.
Wis pirang-pirang minggu, kahanane Maya saya tambah parah. Dheweke kudu ngalami serangkaian tes lan perawatan sing ora nate ngasilake asil positif. Aku deg-degan weruh Maya sing maune kebak sregep lan sregep, saiki klelep ing kasur.
Ing sawijining dina, nalika aku lungguh ing sandhinge ambene Maya, dheweke nyekel tanganku kanthi usaha sing katon abot banget. Mripate nyawang aku kanthi lemah, nanging isih kebak anget.
"Aqil, aku pengin kowe ngerti sepira pentinge kekancan kita kanggo aku," kandhane kanthi swara lirih.
Aku nahan eluh lan mesem marang dheweke. "Aku uga rumangsa kaya ngono, Maya. Sampeyan dadi bagian penting ing uripku."
Maya mesem tipis. "Aqil, matur nuwun kanggo kabeh. Aku pengin kita bisa bebarengan luwih suwe, nanging kayane nasib wis duwe rencana liyane."
Atiku remuk krungu omongane Maya. Aku kepengin banget nulungi dheweke nanging aku rumangsa ora ana sing bisa ditindakake. Aku loro mung bisa nyekel tangan siji-sijine, ngrasakake anane saben liyane ing wektu sing angel iki.
Sawetara dina sabanjure, Maya pungkasane ambegan pungkasan ing rumah sakit. Aku rumangsa rugi banget. Jagad krasa sepi tanpa anane.
