Wis pirang-pirang minggu, aku tetep marani Maya ing rumah sakit. Kita ngobrol, ngguyu, lan ndhukung saben liyane. Sanajan kahanane ora tansah apik, Maya tetep ngupayakake uripe kanthi semangat.
Ing sawijining dina, nalika aku lungguh ing ambene Maya, dheweke nyawang aku kanthi serius. "Aqil, ana sing arep tak omongke marang kowe".
Aku ngangkat alis, rasa penasaran. "Ana apa, Maya?"
Maya ambegan jero. "Wiwit kita ketemu maneh, rasaku marang kowe tambah jero. Aku rumangsa wis ora pengin kelangan kowe maneh, Qil."
Jantung iki deg-degan. "Maksudmu apa, Maya?"
Maya mesem lirih. "Aku pengin kita luwih saka mung kanca, Qil. Aku pengin kita liwati bebarengan ora preduli apa."
Rasa bungah lan emosi campur aduk ing atiku. Aku rumangsa matur nuwun banget duwe Maya ing uripku. Tanpa mangu-mangu aku nyekel tangane Maya kanthi yakin. "Maya, aku wis suwe ngrasakake kaya ngono. Aku pengin dadi bagian saka uripmu, nandhang sangsara."
Maya mesem seneng, lan kita loro ngerti kita wis ketemu soko khusus antarane kita. Sanadyan lelampahan kita kebak tantangan, kalebu penyakit misterius sing ngganggu Maya, kita loro wis siyap ngadhepi dheweke bebarengan.
Dina liwati, lan kita terus perang nglawan penyakit sing angker Maya. Sanajan ana wektu sing angel, nanging katresnan lan dhukungan kanggo saben liyane tetep kuwat.
Pungkasane, sawise nglewati perjuangan sing dawa, Maya wiwit nuduhake tandha-tandha sing ora apik kanggo dheweke.Dina-dina liwati kanthi macem-macem usaha lan perjuangan nglawan penyakit misterius sing ngganggu Maya. Sanadyan kita tetep kuwat lan ndhukung saben liyane, ana wektu sing angel kanggo goyangake ati.
Ing sawijining esuk, nalika aku marani Maya ing rumah sakit, aku weruh yen pasuryane saya saya lemes lan pucet. Mripate sing biyen kebak semangat, saiki katon kesel lan kesel. Aku rumangsa kuwatir lan kuwatir.
