Siti kuwe unting-untinge Pak Sadam, tukang nggulani sing nderes dhewek. Nderese sedinane ora kurang sekang 30 wit, esuk sore. Pak Sadam nderes, bojone sing nggulani. Gula jawa gaweyane Pak Sadam kuwe wis kondhang gula jawa sing asli lan murni, ora deobat gula lan ora decampuri rupa-rupa sing tujuwane nggo nambahi bobot lan akehe gula. Angger tukang nggulani liyane pada nganggo obat gula weton pabrik nggo laru badheg, Pak Sadam megin cara jawahan baen sing binahe sekang kulit manggis garing lan apu. Tau inyong takon deneng ora kaya tukang nggulani liyane padha nyemplungna kayadene boled, munthul, jrangking lan liya-liyane mbuh apa sing ora? Pak Sadam semaure gamblang lan kepenak pisan, “Ora kepengin. Wong pahal kuwe dalan pangan, angger dalan pangane baen wis dejuligi ya mengko-mengkone kasile ora bakal dadi daging, mung dadi tai.”
Siti saben dinane ya ngrewangi biyunge lan ngemek pegaweyan umahan liyane kayadene rawat latar. Ya merga tau weruh Siti agi rawat latar kuwe inyong dadi ngreti jebule ana sing bening neng nggunung kana. Inyong dadi sregep lan mesthi cem los angger deprentah mboke tukoni gedhang neng dhukuh nggunung. Ora deprentah ya mangkat baen, apen-apene ya niliki gedhange mbuh sapa. Karepe ya genah kur kepengin weruh Siti agi rawat latar. Sapa ngreti teyeng wawuhan? Sapa ngreti laten deampirna? Sapa ngreti laten dadi tresna, sapa ngreti mbok…?
Temenan. Sewijining sore inyong liwat mbari manggul gedang ambon gading setundun gedhe. Dalan sing temurun ngarep umahe Siti kuwe jane ya ora patiya marakena kesel. Ningen weruh Siti agi nyirami kembang ora rawat latar kaya adate, inyong tek wanek-wanekna mandheg lan aruh-aruh.
“Mbak, pangapuntene nggih? Nuwun sewu kula kepengin nyuwun toya sekedhik ngge nelesi niki gulu kula sing garing.” Pancen ngelak banget inyonge lan ujarku kiye wektu sing pas nggo wawuhan karo dheweke.
Bocahe kur nyawang sedhela aring inyong lan nglirik aring gedhang ambon gading sing wis tek dhunna. Ndeyan ya madan gumun, manggul gedhang setundun baen mentakan temen marakena ngelak. Ningen bocahe sidane ya anthuk lan gagiyan mlebu ngumah. Ora let suwe wis metu maning mbari ngulungna wedang teh segelas.
“Niki, Mas.” Semendhing pisan omonge, mbari ndhengkluk. Ndeyan ya pancen bocah isinan.
Gagiyan baen tek inum wedang teh kuwe. Jan, tehe pait jebule. “Kesuwun pisan, Mbak. Seger temenan niki. Mboten agi rawat latar, Mbak?”
“Sampun wau.” Semaure mung-mungan. Nampani gelas suwung mbari ndhengkluk.
“Kembange apik-apik, yah. Kuwe Bougenville koh katone gemrining pisan. Ana sing godhonge abang, jambon, putih, wungu terong. Maen yakin. Ngkono sing nandur dhewek apa, Mbak?” Inyong sengaja miwiti ora basa. Angger ngkana murina ora debasani ya brarti dudu bocah sedrehana.
“Nggih, Mas.” Megin mung-mungan semaure. Ndhengkluke ajeg.
“Aja basa, lah karo inyong. O, iya, Mbak. Dewawuhna ya, inyong Dali. Cokan tukoni gedhang neng nggunung kene, mulane sering liwat metung dalan kiye.” Inyong ngulungna tangan aseng salaman.
