     "Sepurane sing gedhe lho, Nyi. Tekaku gawe kaget," ucape Garwita sumlondhoh. Ngrumangsani luput.
     "Ana apa kok njanur gunung. Awan-awan. Dikongkon Kyai Ganggamina, apa?" pitakone Nyi Serambi bareng wis tumata atine. Lerem.
     "Ah, ora. Aku duwe butuh dhewe. Kepengin ketemu awakmu, Nyi. Wigati." Garwita nggenah-genahake.
     "Aiyak. Aneh-aneh kowe kuwi. Njur apa butuhmu?"
"Hmmm. Mung kepengin weruh, Nyi. Jalaran ora weruh awakmu sedina ae, rasane kaya setaun." Garwita blaka suta.
Entek-entekane Garwita terus waleh. Ngeblakake isen-isening atine. Lamun  dheweke tresna Nyi Serambi. Kang tlonjonge si dhukun nganten kuwi arep diajak tembayatan urip mbangun bale somah. Etungane Garwita, jaka tuwa entuk wadon setengah tuwa mono pancen wus trep. Tumbu entuk tutup.
"Huh, aku ora mbatin omah-omah!" tumanggape Nyi Serambi kawistara jengkel. "Sing iya ora mung kowe dhewe sing ngarepake aku. Akeh! Suta, Naya, Dhadhap, Waru. Sing punggawa desa, sing juragan, sing sabuk galeng, sing wong pinter.... Ning kabeh taktulak. Ora ana sing tak-sir."
Omonge Nyi Serambi kang mangkono mau, wirasane kaya malu godham sirahe Garwita. Ing atase mung drajad batur wae teka olehe kagedhen rumangsa. Percaya dhiri lamun bisa nelukake atine Nyi Serambi.
"Birua kaya mangsi, gedhang ijo ora ana isine. Ayua kaya widadari, ora duwe bojo ora ana ajine, Nyi. Awakmu kudu duwe bojo. Dimen kajen keringan. Mula dadi bojoku, ya?"
"Dikandhani kok mbregundung. Aku ora thik mikir omah-omah!" tandhese Nyi Serambi judhes.
"Sesinome adhuh Mbok Mas. Rompyoh-rompyoh ndudut ati. Tikbra rasa gelang sweda. Dilali-lali tan lali. Solahe milangoni. Onenging tyas dadya wuyung. Ngalela aneng netra. Trusing driya siang ratri. Trima lampus lamun tan bisa akrama."
