Cerita Pendek Bahasa Jawa - Cerita Cekak Basa Jawa (Cerkak)

Sepurane, Aku Telat

Karya: Whera de

       Sawise kelas, Ganis katon bingung lan katon panik banget. Dheweke ngrambah kabeh kanthong klambine, mbukak tas kaping pirang-pirang, nanging sing digoleki ora ketemu.

       "Yongalah, kunci motorku endi, seh?!" ujare Ganis jengkel.

       Ing tengah-tengah rasa jengkel sing ngliputi dheweke, dumadakan ana tangan ing ngarepe. Kaya-kaya tangane iku nyekel barang.

       "Sampeyan nggoleki iki?" pitakone wong sing duwe tangan mau. Banjur wong lanang iku mbukak tangane lan ngetokake kunci motor. ya! Iki kunci motor sing digoleki bocah wadon mau.

       Ganis ketok bungah ndelok kunci motore, dheweke langsung njupuk kunci saka tangan iku lan ngandika, "Matur nuwun."

       Nalika Ganis arep ninggalake panggonan iku, dumadakan ana rasa penasaran ing atine. Dheweke mandheg ing lakune banjur ngandika, "sampeyan nemokake ing ngendi?" Mripate isih natap kunci sing saiki ana ing tangane. Nanging nalika ngangkat sirahe, dheweke kaget banget.

       "Awakmu?"

       "Iya. Iki aku. Haris."

       "Sepisan maneh, matur nuwun," ujare Ganis sing banjur cepet-cepet lunga. Nanging lakune mandheg nalika krasa ana wong sing nggegem tangan kiwane kanthi kenceng.

       "Enteni sek," ujare Haris.

       "Gineyo?" wangsulane Ganis sinambi nyawang Haris sing isek nggegem tangan e iku.

       Haris nyedhak lan ngomong, "Aku ngerti rasa iku isih ana." Ganis meneng krungu omongane Haris. Sak iso ne dheweke ngadohne ingetane soko mripat e Haris.

       "Jujuro, ora ana sing kudu kok dhelikne," ujare Haris kanthi swara lirih.

       Banjur Ganis ngomong, "nggo opo aku kudu mertahanke rasa sing ujung-ujunge gawe aku sengsara dewe?"

       Haris meneng krungu penjelasane Ganis. Banjur Dheweke ngucapake, "sepurane, Nis."

       Wong loro iku podo-podo meneng. Ganis getun banget karo perasaane. Dene Haris iku getun banget amarga biyen ora nate nggagas rasane Ganis marang dheweke.

       Haris banjur kandha maneh, "ijini aku nglakoni apa sing biyen kok lakoni ning aku."

       "Mangga," wangsulane Ganis cekak banget. Banjur dheweke kanthi paksa ngeculke tangane soko gegeman e Haris mau lan banjur lunga.

       Wiwit patemon mau, Haris pancen nindakake apa sing biyasane ditindakake dening Ganis biyen e. Dheweke tansah menehi perhatian marang Ganis. Kirimi pesan, masio ora mesti nampa balesan. Nemomi Ganis sawise kelas, sanajan mung kanggo ketemu sedhela. Ngajak mlaku-mlaku, senajan Ganis kerep ora gelem. Lan sing paling kerep ditindakake wong lanang iku yaiku ngomong, "aku tresna awakmu," marang Ganis. Masio Ganis katon ora peduli karo omongane.

       Kahanan kaya ngono terus dilakoni Haris marang Ganis nganti pirang-pirang minggu. Wiwitane Ganis rada ora kepenak. Nanging alon-alon dheweke wiwit biasa malah rumangsa kepenak karo anane wong iki.

       Nganti sawijining dina. Haris ora katon maneh. Dheweke ora sms utawa nelpon Ganis maneh. Dheweke uga ora nemoni Ganis sawise kelas. Dheweke uga ora mapag Ganis maneh.

       Ing dina kapisan, Ganis katon ora peduli karo ora anane wong lanang iku. Nanging sawise dina katelu, dheweke wiwit kuwatir. Dheweke kandha ing awake dhewe, "dhek e ana ning endi? Apa dhek e wes kesel ana ning posisiku biyen?"

***

       Saiki wis seminggu, nanging Haris durung katon. Ganis wis ngirim pesen kaping pirang-pirang. Nanging nomere Haris kuwi sejatine ora aktif. Ganis kuwatir tenan. Banjur tindak menyang omahe Haris.

       Tekan kana, dheweke takon marang wong wadon setengah tuwa sing dadi ibune Haris. Tanpa basa-basi, ibune langsung ngrangkul Ganis lan ngomong, "wis ikhlas no wae, ndhuk. Dheweke wis lunga kanthi tentrem. Ngapunten dek mben ibu ora sempet ngabari kowe, ndhuk."

       Ganis kaget krungu omongane ibune. Dheweke ora percaya apa sing dirungokake. Banjur takon, "wiwit kapan, Bu?"

       "Wis ana sewulan ndhuk. Minggu wingi lagek patang puluh dinone."

       Ganis pancen ora ngerti apa sing kudu dilakoni. Awake krasa lemes. Dheweke mikir dhewe, "banjur sapa sing nemokake kunciku wektu iku? Sapa sing biasane nelpon aku? Sapa sing nemoni aku sawise kelas? Sapa sing gawene jemput aku ngajak mlaku-mlaku?"

       Dumadakan ibu njupuk amplop lan ngandika, "ndhuk, aku ketemu iki ning laci kamar e. Koyok e iki kanggo awakmu, ndhuk." Ing ngarep amplop ana tembung siji yaiku jenenge Ganis, Ganis Putri Lestari. Ganis banjur nampa amplop saka ibu iku lan wiwit mbukak.

       Ing njero amplop ana kertas tulis lan kalung liontin hati. Nalika mbukak layang, pranyata layang iku mung siji baris ukara. "Sepurane. Ngapunten, kula telat. Sepurane seng akeh. Aku tresna awakmu, Nis." Lan di pungkasi kanthi tandha tangan Haris ing pojok ngisor kertas iku.

       Awake Ganis krasa lemes. Sikile wis ora bisa nahan maneh. Pungkasane dheweke ambruk ing ngarepe ibu iku, karo ngrangkul surat kasebut. Alon-alon ana cairan putih bening mili metu saka kelopak mripat e.

       Dheweke ora nyana yen Haris, wong sing biyen ditresnani wis ora ana ing bumi iki. Lan dheweke uga ora nyangka bakal ketemu Haris maneh senajan Haris wis dudu manungsa maneh.

(Ditulis, 7 Oktober 2021)