Tapi ayeuna urang kantun raosna, apalna urang ka Islam téh teu kedah mayunan gurilapna seukeutna pedang, nyekelna urang kana iman katauhidan téh teu kedah mayunan seukeutna congo mata tombak jeung panah. Kantun kaikhlasan, karélaan reujeung kasadaran urang dina ngagemna. Tapi najan bari kitu, loba diantarana baraya urang, ogé teu nutup kamungkinan kaasup urang, kadang tanpa sadar sangeunahna ngarusak, sangeunahna ngarurujad tatanan-tatanan kahirupan nu tos diwangun ku Kanjeng Nabi Muhammad saw., laku lampah jahiliyah nu baheula ku Kanjeng Nabi saw. di rubah nepi ka musnah, ayeuna malah dipilampah, pangaruh kahirupan bébas nu matéarilistis nu sagala ngandelkeun kana matéri, lahir ginding tapi bathin busitin, kosong molongpong taya pisan rasa kaisin ka Nu Maha Suci, prinsip hirup hédonisme geus nerekab, asal ngeunah diri pribadi teu paduli ka sasama, maké pakéan nu témbong aorat malah aya diantarana nu ngahaja muka-muka aorat diantara kaum rumaja Islam putri nu geus kapangaruhan budaya-budaya barat nu matak pikawatireun geus jadi gaya kahirupan sapopoé ti mimiti urang kota nepi ka urang lembur geus ngabudaya,
Pangaruh ‘Khomr’ (inuman nu matak mabok) nu saur kanjeng Nabi-mah “Ummul Khoba’its” bibitna rurujit, bapana kagoréngan, indungna kakufuran, diantarana obat-obat nu dilarang ku agama jeung darigama nu matak mawa mafsadat, kayaning narkotika jeung obat-obat adiktif liana geus jadi trend dikalangan kaum rumaja islam, malah aya diantarana kolot nu geus bau taneuh ogé milu ngokojoan dina ngonsumsina. Hal ieu téh nuduhkeun bukti, yén umat islam ayeuna geus jauh kana kaislamanana, ngaku Islam, ngaku iman, tapi kaislaman reujeung kaimanan teu napak dina kahirupan, malah jauh tina kaimanan reujeung kaislaman.
Dumasar kana hal éta pisan, urang kudu kacida iatna kudu ati-ati, sabab hal ieu téh ku musuh-musuh islam-mah dianggap hiji kaunggulan, ku jalan maranéhna ngawowoy umat Islam khususna nu aya di Indonesia umumna nu aya di sakuliah dunya, supaya poho kana purwadaksi, jadi ilang jati diri kaislamannana, jeung hiji nu jadi tujuan utamana maranéhna (para musuh islam) nyatana “Ancurna Islam” ku jalan nginjeum leungeun umat Islam sorangan. Cindekna palebah dieu urang kudu introspéksi diri, muhasabah diri, béh mana urang ngaku islam, béh mana ngaku umatna kanjeng Nabi Muhammad saw. ari laku lampah patoja’iyyah tegesna méngpar tina laku lampah nu geus dicontokeun ku Kanjeng Nabi Muhammad saw., tur masih kénéh lalawora kana paréntah sareng ajaran nu dicandak ku Manten-Na. Urang kudu sadar yén musuh - musuh islam tanpa di sadari ku urang geus nanceubkeun siasatna, supaya umat islam téh ngéwa kana ajaran agamana sorangan nyatana Islam.
Kukituna, mangga dina danget ayeuna pisan hayu urang bebenah, hayu urang oméan diri urang ku jalan urang ngabébérés ibadah urang, urang sampurnakeun kaimanan urang, urang tingkatkeun katakwaan urang, urang jaga, urang riksa agama urang nyatana islam supaya islam tetep linuhung tur agung, sok sanaos islamnamah ti kawit disébarkeun ku Kanjeng Nabi saw. Tug dugi ka kiwari tetep agung tur linuhung, ngan kantun urangna salaku umatna nu boga tugas pikeun mempertahankeun kalinuhungan tur kaagungan éta. Dimana urang tos ngalakukeun hal-hal anu méngpar dina katangtuan, geuwat urang sadar, langsung tobat, “ngagurat jagat, neukteuk leukeur, meulah jantung” moal migawé-migawé deui hal samodél kitu. Atuh dimana urang rék ngalakukeun dosa, geuwat inget kana prinsip ulah ningali leutik jeung gedéna dosa, tapi tingali ka saha urang ngalakukeun dosa. Sabab, bebendon Alloh nyumput dina dosa nu dilakukeun ku urang sadayana.
Kajaba ti eta, urang kudu ati-ati dina raraga urang sadayana ngisi kahirupan di alam dunya ieu. Tur urang kudu inget kana dawuhan Rosululloh saw nu kaunggel dina Hadits Qudsy di luhur, yén geuningan nu bakal jadi ahli sawarga téh ukur saeutik. Dugi ka kanjeng Nabi saw. Nalika ngadugikeun ieu Hadits ka para shohabatna anjeunna nyegruk nangis pinuh ku rasa kahariwang, anjeunna sieun umatna kalebet ka golongan nu 999 urang jadi ahli naraka. Tapi didieu Rosululloh sw. Maparin iber nu matak bagja, yén umatna bakal loba nu meunang taufik sareng hidayah Alloh swt. Mémang mun ditingali tina jumlah, saeutik umatna Kanjeng Nabi Muhammad saw. téh, dibanding sareng umatna Nabi-nabi baheula, dugi ka Kanjeng Nabi saw. Ngagambarkeun yén umatna téh lir ibarat salambar bulu bodas (nu aya) dina kulit sapi jalu nu buluna hideung.
Tapi najan bari kitu, urang kedah ngaraos reugreug, sabab dina Al-Qur’an parantos dijelaskeun, yén umatna Kanjeng Nabi Muhammad saw. téh kaasup kana golongan sahadé-hadéna Umat, nu mibanda tugas pikeun maréntahkeun kahadéan jeung nyegah kamunkaran. Kukituna, sawadina urang kudu bisa ngajaga sakuat tanaga kana kadudukan nu istiméwa ieu. Tur ngajaga kahormatan agama urang nyatana agama Islam.
Hadits Qudsy di luhur salian di riwayatkeun ku Imam Ath-Thobrony diriwayatkeun ogé ku Imam Bukhori dina Kitab ”Shohih-na” nu leuwih panjang lebar dina ngajelaskeunana nu nyumber ti Shohabat Abu Sa’id Al-Khudry r.a. nu hartosna éta Hadits téh nyaéta: “Rosululloh saw. Ngadawuh:
“Alloh swt. Ngadawuh dina poé kiayamat:
“Héh Adam!“.
Kanjeng Nabi Adam as. ngawaler:
”Abdi sadaya unjukan kana pidawuh gusti, duh pangéran abdi-abdi sadaya sareng demi kabagjaan nu parantos dipaparinkeun ku anjeun Gusti, ka abdi-abdi sadaya”.
