"Yen wis janji, awakmu weruh ana ngisore wit sukun ngarep kuwi? Ya, kuwi slendhange bathik Kanjeng Nabi Sulaiman. Kepriye, apik tenan, ta Pri????"
"Wah, iya Cil. Saeba senenge atiku yen bisa nggawa slendhang kuwi bali, dak aturake marang Pak Tani. Bisa dienggo garwane Pak tani menawa jagong" celathune Kapri, si asu.
"Wah...... aja Pri. Apa kowe seneng yen nganti guluku pedhot kena pedhange Kanjeng Nabi Sulaiman?" Kancil ngomong api-api keweden.
"Pokoke aku meksa. Oleh ya dak ora oleh ya tetep dak gawa. Yen kowe ngalang-alangi, rawe-rawe rantas, malang-malag dak putung. Kowe arep apa, Cil?? ngono ancamane Kapri si asu.
"Kepriye ya, Pri. Aku wedi didukani"
"Watone awakmu enggal lunga ora usah ndherek Kanjeng Nabi Sulaiman, rak beresta Cil"
"Ya..... wis. yen ngono karepmu aku ora bisa ngalang-alangi. Mung wae, sadurunge kowe njupuk slendhang kuwi, supaya yen kaweruhan Kanjeng nabi Sulaiman sing kena duka awakmu thok, aku tak lunga dhisik. Mengko yen aku wis tekan sangosore wit aren kulon kahe. nembe slendhang kuwi jupuken. Wis ya, Pri. Sowang-sowang, muga-muga oleh slamet" ngucap ngono Kancil agahan lumaku mengulon. Atine Kancil gumuyu, merga bisa ngapusi si kapri maneh. "Rasakna, ngono kuwi entukane wong bodho ning serakah", batine Kancil.
Salungane kancil, si Kapri nyedhaki barang sing jarene slendhang bathike Kanjeng Nabi Sulaiman mau. Ditamatake, bathikane pancen apik banget, katon yen regane larang. Sumurup kancil wis tekan sangisore wit aren, agahan si kapri grayah-grayah arep njupuk barang mau. Mesthi wae ula sawa gedhe sing maune turu iku kaget lan tangi saka turune. Weruh ana asu ing sangarep irunge, cepet thathit si ula mau nyahut awake si Kapri, diukel, lan sabanjure diuntal wutuhan.
kancil kang weruh kedadeyan mau ora tegel, mula enggal-enggal lumayu. Kejaba ora tegel, atine samar yen nganti ula mau durung wareg banjur ngoyak si Kancil. Mula saka iku, nganti adoh, si Kancil nembe nglempreh anggone lumayu jalaran wis kesel.
