Cerpen: Ijol

"Sido gak? Tak tinggal turu lho ngko."

Ora nyauri, ora nyawang bojone, Wiji malah nyandak seprei, dicopoti.

"Lah, ngunu ae kate kendat. Ojo nggawe seprei."

Wiji sik meneng ae. Seprei, sarung bantal karo guling dicopoti kabeh.

"Hahaha, iyo aku salah. Sepurane. Ngunu ae nesu. Ayo gek ndang, tak terno."

Wis kadung mangkel, isin lek diiyani, Wiji sik ae umek lek ringkes-ringkes. Kaet ae kate ngalih karo nggowo seprei, tangane digondeli bojone.

"Ojo koyok arek cilik, ngunu ae nesu."

"Bahno."

Sing jenenge Wiji masio tukang ngomel ning jarang nesu temenan. Mung lek kadung ora penak atine, wis kadung mangkel, yo ora gelem mbalik, kudu diterusno. Koyo iki mau. Wis kadung kenek atine, masio dirayu yo ora mempan. Wong wedok iku budal nang mburi, umbah-umbah. Seprei sing sakjane durung wayahe ganti dikumbahi.

Diman dudu ora ngerti modele bojone, ning yo wis kadung. Jawane ngunu yo mung ngandani, ning sing dikandani lagi ora enak atine. Kaet wingi-wingi Wiji pingin tuku wedak nang Pengampon, mesisan golek liyane. Polahe nang kono tunggale akeh, dadi luwih murah. Wong wedok sing kebutuhane dandan luwih akeh timbang wong lanang paling seneng lek kon nang nggon koyok Pengampon. Ndeloki lipen warna-warni, lulur, sabun, minyak wangi, rasane nggarai marem, masio yo ora kabeh iso dituku.

"Awak," omonge Diman lirih.