"Yo wis aku mulih ae."
Krungu Diman pamit, Wiji sing mau meneng saiki ketok mecucu. Diman epok-epok ora nyawang. Wong lanang iku mlaku marani montore. Rumangsa ora digagas, Wiji gedruk-gedruk sikile.
"Lha yok opo? Dijak omong gak gelem ngunu, yo wis aku mulih ae."
Wiji sik meneng, ora nyauri. Ning wong wedok iku ora pingin Diman mulih. Diman sing mau kate nyandak montor akhire melu meneng.
"Nesu? Aku salah opo?"
Ora nyauri, Wiji malah brabak raine.
"Lah, malah nangis."
Saking mangkele, Wiji akhire nyakot lengene Diman. Diman sing ora pingin tukaran mung meneng ae masio kelaran. Wong lanang iku malah mesem.
"Nasib pacaran karo asu, senengane nyakot," omonge lirih.
Mari lek nyakot, wis kroso lego, Wiji nyeculno lengene Diman. Ning wong wedok iku sik mbedodok.
"Mangan gak?"
