Mari garapan omah beres, Wiji budal adus. Ora mung adus, wong wedok iku umbah-umbah sisan. Wis dadi kebiasaan, adus brarti umbah-umbah. Klambi sing mau digawe langsung diucek bareng karo klambi regedan bojo karo anake. Howo panas wis biasa, ning isuk iki Wiji ngroso ora koyo biasane. Kesumuken wong wedok karmas, cek seger.
Kumbahan wis beres, wis dipepe. Anake sing wis ngganteng melu bapake. Dino iki Diman ora budal kerjo. Wong lanang iku kate nang kelurahan, ngancani emake sing kate ngurus surat lemah. Mari mangan karo anake, Diman ngenakno lungguh karo ngopi. Tomin dolanan montor-montoran nang sandinge. Ora suwi, arek cilik iku diceluk kancane.
"Ojo nang embong lek dolenan, nang teras ae."
Tomin manthuk karo mlayu. Mari anake ngalih, Diman ngetokno rokok. Wiji sing kaet soko mburi omah mlebu karo sik bebetan anduk. Wong wedok iku mlebu kamar. Ndelok bojone, Diman melu mlebu kamar. Nang kamar Wiji lagi lungguh karo ngadep kipas. Wong wedok iku lagi nggaringno rambute.
"Segere," omonge Diman.
Wong lanang iku mesam-mesem karo nyawang bojone.
"Makane adus cek seger."
"Adusi," omonge Diman ngalem.
Ora nyauri bojone, Wiji ngusek-usek rambute. Diman sing mau ngadeg nang mburine pindah lungguh pinggir kasur.
"Mak hehehehe..."
"Lapo?"
