“Mamah hamil?”
“Gak.”
“Kok besar perute?”
Marni nyengir. Wong wedok sing awake gedhe iku wetenge ancen koyok wong meteng, mblendung.
“Mah, ada adike ini?”
“Gak. Sego iki isine.”
Andro sing awan iki dikeloni Marni sik ae nakok karo ngelus-elus wetenge mamahe.
“Aku pingin adek, Mah.”
“Ngge opo? Wes kesel mamah ngurus sampeyan, entek duwite yoan dingge njajan.”
“Dingge gelut.”
“Adek kok dingge gelut. Karo Mas Joko kae lak iso, opo Mbak Mita.”
Marni angop. Ngeloni anake nggarai wong wedok iku melu ngantuk. Malah Andro sing ketok ombo matane.
“Emoh, aku pingin kalah.”
Dadi sing paling cilik nang omah, Andro ancen menangan. Joko masio adoh umure ning kerep dingge kalahan, timbang nangis malah repot dhewe. Mita sing kadang gemes biasa milih ngalih timbang dirusuhi adike.
“Gek merem, mamah ngantuk.”
“Diisi adek ya, Mah.”
“Yo mene. Bobok.”
***
“Yok opo rek mari luar kota. Wes enak ta atine?”
Tarno ora nyauri. Wong lanang iku ketok aras-arasen.
“Kurang iku piknike. Gak atek mampir-mampir ta?”
Tarno gedheg.
“Cinta. Lek gak tuntas malah nggarai penyakit,” Eko sik ae ngomel dhewe.
“Gak mikir iku aku, Mas. Ngelu ndasku wisan.”
“Trus kok sik nglentruk koyok gombal teles ngene?”
“Embuh, rasane hambar ae, gak semangat blas.”
Eko ngukuri gundule. Tarno sik pancet karo raine sing ora jelas.
“Ah taek koen iki. Njancuki hahaha….” Eko akhire malah ngguyu-ngguyu dhewe ndelok Tarno.
Ora kroso saking bantere, konco kantor liyane melu noleh.
“Jajal ditemoni sik.”
“Sopo?”
“Sopo? Yo sing lagek mbok pikirno, sopo maneh.”
Tarno meneng.
“Dijajal, wes iso lali temenan gurung.”
Tarno ngerti sopo sing dimaksud Eko. Tarno yo ngerti lek dheweke ora iso ngapusi atine dhewe. Perasaane nang bojone selot tipis, mungkin wis ora ono maneh. Sewalike, perasaane nang Lastri selot ora iso diapusi maneh.
Wis ngadoh, wis ngempet ora nemoni ning bayangane malah selot jelas, ketok terus.
“Sing penting wis nyawang, masalah ngko yok opo dipikir keri. Ojo nyoro awak, mung ketemu thok lak gak popo sih.”
***
“Koen meteng maneh yo, Mar?”
“Gak. Jare sopo?”
“Wou lha jare anakmu lanang kae mau.”
“Loro ae wis mumet ndasku, kate tambah maneh.”
Mbah Idah mesem.
“Iki mau opo ae?”
“Beras, Mbah, mang kilo. Gulo sekilo, kopi sak bungkus karo Indomiene papat.”
“Mita kae kelas piro tho? Kok wes ketok gedhe, wes prawan.”
“Sik kelas siji SMP, Mbah, ancen panganane akeh kae.”
“Arek saiki cepet gedhene. Lha Joko kae, wes njaluk rabi gurung?”
“Halah Mbah, arek iku maneh. Kae yo mung gedhe awake, uteke ngalah-ngalahi adike.”
Mbah Idah ngelungno blonjoane Marni. Marni ngetokno duwit soko dompete.
“Wingi aku eruh areke lagi karo arek wedok lho, ayu areke.”
“Sopo Mbah?”
“Embuh, gak tau ngerti aku. Guduk arek kene ketoke.”
“Sampeyan ketemu ndok ndi?”
“Ndok pinggir embong kono. Wes seneng cewek ketoke.”
Marni nyengir. Wong wedok iku pamit mulih. Karo mlaku mulih, dheweke mikir sopo arek wedok sing diomongno Mbah Idah mau.
*****
