Wong lanang sing tibake Tarno iku gedheg-gedheg. Wis ping piro ae Tarno nemoni Lastri, ngajak omong ning Lastri ora tau gelem.
“Lek aku lungo, gak ganggu koen maneh, koen gelem nyepuro?”
Lastri manthuk. Ning dudu sepuro sing dipingin Tarno. Wong lanang iku pingin luwih soko mung sepuro soko Lastri. Ora ngerti opo ning dheweke pingin hubungane karo Lastri iso koyo biyen maneh. Tarno gedheg maneh.
“Aku gak pingin koyok ngene,” omonge.
“Guduk urusanku.”
“Koen sik lara ati.”
“Iku urusanku.”
Mangkel, Lastri akhire ngalih, ninggal Tarno. Ora pingin ditinggal, Tarno nututi. Wong loro iku cepet-cepetan lek mlaku. Sing siji cek iso ndang ngalih, sing siji cek iso nututi.
“Lek sampeyan koyok ngene terus, aku gak bakal iso nyepuro,” omonge Lastri karo mangkel.
“Aku salah, Las, aku ngerti. Aku pingin awake dhewe koyok mbiyen…”
Lastri mandeg. Krungu omongane Tarno kupinge langsung gatel. Raine ketok abang, ngempet mangkel. Disawang wong lanang sing raine mawut, kringeten iku.
