Paijo meneng. Eling biyen dheweke biasa dolanan karo adik sepupune iku pas cilik. Sakjoke nang Jakarta, adike iku kaet mulih pindo. Riyaya taun wingi areke ora mulih. Paijo nyawang Narti sing lungguh ora adoh saka dheweke karo Supri. Sing disawang meneng ae.
"Gak wani aku, ngko seneni bapakmu," saure Paijo.
"Bapak gak usah dikandani, beres. Ya?" Supri sik ngrayu.
Ora mergo ora sayang adike lek Paijo mikir temenan. Bapake Supri terkenal atos, ora peduli masio karo anake dhewe.
"Mene lho wis riyaya mas, aku kate dolen karo arek-arek."
"Yo wis kon mbonceng ae."
"Gak asik. Sepedae yo elek-elek. Kate nang Kenjeran aku."
"Gak nang bonbin sisan?" takone Paijo.
"Sampeyan iki mesti kok."
Paijo ambekan dawa. Ndelok raine Supri sing melas ora tega ning eling pak lik'e yo ora wani.
"Nyilih bapakmu ae, ngko aku sing ngomongno," omonge Paijo.
