"Gak. Apik."
"Aku pink."
Ora mung ndandani awake, Wiji yo seneng ndandani omahe. Kamare njaluk dicet pink.
"Ning yo ojo pink ngunu, semu-semu ungu yo gak popo. Ho oh, ungu kae luwih manis."
Akhire Wiji gelem ngalah, kamare dicet ungu enom sing mambu-mambu pink. Kamare Tomin dicet biru enom. Sakiki njero kamare Wiji karo Tomin barang-barange digawe saknada. Tomin karo Wiji selot seneng, Diman sing ngenes.
"Ojo nyawangi ae."
Diman ndingkluk. Wong lanang sing ora iso cedek-cedek bojone iku mau nyawang Wiji sing lagek ngenakno mangan.
"Maem kono lho, ngko luwe," omonge Wiji.
"Ngko ae."
Ndelok Diman saiki rupane kaya babu, nelangsa. Anak bojone mangan, dheweke mung nyawang saka adohan. Seneng kate nduwe anak maneh, seneng bojone selot ginuk-ginuk ayu, ning senep ora iso nyedek. Wiji sik blokekan lek dicedeki bojone. Gelem ora gelem Diman kudu ngalah, njaga jarak. Lek jamane meteng Tomin kae, asal bojone wangi Wiji gelem, saiki ora. Wangi ora wangi, Wiji wegah dicedeki. Gawane mangkel nontok bojone.
"Mak, gawe opo?"
