Sanajan Pak Haji Syukri teh nu boga ieu tempat, ngan dumukna di imah lain, saratus meter ti imah kontrakan. Matakna ka Dik Siti teh teu pati deukeut dumeh jarang patepung. Ti saprak harita, Dik Siti rutin datang, awalna dibarengan ku bapana, ukur ngahaja neang jeung ngarawat kuring. Lila-lila datang sorangan ngahaja nganteuran rantang.
Ti saprak harita hirup teh asa leuwih nikmat. Mun henteu manehna nu kadieu, kuring nu ngahaja ulin ka imahna. Euwueh nanaon eta ge, ngan saukur ngobrol. Ngobrol ngaler ngidul nu dimimitian ku caritana basa nimu kuring teu ngahephep sapoe. Kuring ngan bisa seuri mesem basa Dik Siti nyaritakeun yen poean kuring pingsan teh, kuring lain buta. Harita teh, kampung kuring keur kakeunaan giliran ‘pemadaman bergilir’ ti PLN. Ditambah bulan kolot harita teh, euweuh bulan, euweuh bentang. Estuning poek. Meureun kuringna wae nu ras-rasan kana sagala beja ti kampung harita teh.
Beuki lila, asa karasa aya nu ngancik na hate kuring. Nu jadi bahan kabetah di ieu imah, jadi bahan kakangen unggal poe. Widadari geulis, nu ngaranna teu jauh ti pijodoeun kuring nu teu kungsi jadi – alatan Ema jeung Abah teu maksa tea. Neng Iti, nu ieu nah teu nanaon ditambahan hiji hurup, da hurupna ge ditambahan di hareup, lain di tukang.
—*****—
‘Pak Ujang’, ceuk si Nyai ngadelek ogo. Kuring harita keur nutupkeun panto kamar. Aya nu ngagedur di jero dada. Napas kuring renghap ranjug. Heuheuy, kaalaman gening duaan di jero kamar.
‘Pak Ujang’, ceuk si Nyai deui, diuk di sisi ranjang. Sukuna ucang angge, nempokeun bitisna nu bodas nyacas nu teu kahaja kasingsatkeun.
‘Ada apa sayang’, cek kuring. Meh we asa jiga dina sinetron. Asa hayang sarontokeun ngeukeup manehna teh. Manehna kaciri tungkul, ngome-ngome tungtung baju. Naha nya teu Sunda, teu Palembang, teu Batak, teu Madura, awewe nu keur geumpeur mah sarua, sok nyonyoo tungtung baju.
‘Ada apa Mamah, Papah di sini’, cek kuring deui ngadeukeutan manehna.
‘Papah, eu….eu….’, cek manehna geumpeur keneh wae, komo munggaran nyaur Papah mah. Asa leuwih halimpu sorana teh, dibarengan ku haroshos ambekanana.
‘Mamah pengen apa sayang’, gek kuring diuk di gigireunana. Dielus rambutna nu panjang. Najan manehna lain urang Sunda, ngan mun diteuteup anteb, geulisna bawa ngajadi éndahna bawa ti kudrat. Dedeg sampé rupa hadé. Gadona endog sapotong, beungeutna ngadaun seureuh, irungna kuwungkuwungan, tarangna teja mentrangan. Diteuteup ti hareup sieup disawang ti tukang lenjang.(Eta basa, endah pisan geuning).
‘Mamah mau maen doktor-doktoran’, ceuk kuring nyium tarangna.
‘Ah, Papah’, pura-pura era, pipina ngadadak semu beureum. Jeletot manehna nyiwit.
‘Ade kecil juga pengen main dokter-dokteran nih’, cek kuring deui mawa leungeunna nu hampang kana palang…. palang…. – ah teu tega nyebutna.
Peuting eta, nu kadenge ngan gudubrag gudubrug, jeung reat reotna ranjang.
“Pek kaditu Somad, beakeun tah Si Eha. Kuring ikhlas. Kuring ge bisa ocon ayeuna mah, malah oconna ge ka widadari. Lain ocon wae, ayeuna mah kuring ge geus bisa ngamangpaatkeun nu aya di palangkakan kuring kalayan idin ti Gusti. Halal ieu mah.
Mangga lajengkeun Neng Iti, akang moal kaduhung anjeun jatukrami sarena Kang Rahmat ge. Ikhlas akang mah. Moal deui-deui ngabanding-bandingkeun wanoja sejen ka anjeun. Ema, nyanggakeun ieu tuang minantu nu breh bageurna jiga Ema. Mung ayeuna Ema ningalina ti dunya nu lain”, cekeng teh na hate.
Harita teh masih keneh Rayagung, bulan kawin cenah, meneran bulan Desember bulan panutup taun. Ping dua belas teh minangka mungkas carita kuring jadi bujangan, ngotretkeun carita munggaran sahirup sahati jeung si Nyai, widadari nu ku kuring teu weleh dipinyaah. Kuring tamplokkeun rasa cinta, jiga laguna Michael Buble – I love you under my skin.
Hawar-hawar kadenge sora lagu Darso nu judulna Nyi Uti.
Dimunggaran ku asih can laas ka Neng Iti, dianteuran lagu Nyi Uti, kuring
ngadahup ka Dik Siti. Ah, endah dunya teh…
Cag, urang tunda di hanjuang siang, urang teundeun di handeuleum sieum,
paranti nyokot ninggalkeun.
