Nalika aku isih cilik, tepate umur 5 taun, aku wiwit sekolah ing SD. Aku bocah ragil ing SD. Nalika registrasi, aku dikenalake karo kanca wadon sing umure 2 taun luwih tuwa tinimbang aku. Jenenge Maya, karo mesem anget, dheweke salaman karo tangan cilikku. Wektu iku aku rumangsa isin, kikuk lan rada wedi, amarga iki pisanan aku ketemu wong anyar ing lingkungan sing pancen asing kanggoku.
Wektu liwati, lan aku wiwit nyelarasake karo rutinitas sekolah. Aku lan Maya akhire dadi kanca raket. Dheweke nulungi aku adaptasi, ngenalke aku karo kanca-kanca liyane, lan mbantu aku ngatasi rasa gugup sing tansah muncul nalika ana presentasi ing ngarep kelas.
Nanging, kaya ing saben crita urip, masalah ora bisa dihindari. Puncak masalah kasebut muncul nalika tantangan gedhe teka. Sekolah nganakake lomba mewarnai terbuka kanggo kabeh siswa. Lomba iki minangka bagian saka acara ulang tahun sekolah lan dianakake ing taman sekolah, ing ngendi kabeh lukisan bakal dipamerake. Aku lan Maya seneng banget melu lomba iki.
Dina kompetisi teka, lan taman sekolah dadi arena warna-warni. Macem-macem jinis cat lan kertas gambar kasedhiya ing meja kompetisi. Aku wiwit werna gambar karo konsentrasi lengkap. Nanging, saya suwe saya suwe saya ora marem karo karya. Mripatku mandeng lukisane Maya sing apik banget lan kebak detail. Atiku wiwit krasa kikuk, lan kompleks inferioritas saya tambah kuwat.
Ing tengah-tengah komplikasi iki, Maya weruh ekspresi kuwatir ing pasuryanku. Kanthi alon-alon, dheweke nyedhaki aku lan takon, "Ana apa, kanca? Kok katon kuwatir?"
Aku ragu-ragu ngomong babagan perasaanku, nanging Maya terus. Akhire, karo ndredheg aku ngakoni yen aku rumangsa minder amarga lukisanku ora seindah lukisane. Maya mesem alon-alon lan kandha, "Kanca-kanca, ora ana sing kudu sampeyan kuwatir. Saben lukisan minangka karya seni sing unik saka atine lan pikirane sing nggawe. Aja mbandhingake dhewe karo wong liya. Elinga yen kontes iki mung babagan ekspresi lan seneng-seneng."
Omongane Maya gawe atiku dadi entheng. Dheweke bener, aku kudu fokus ing proses lan seneng-seneng, ora mbandhingake aku karo wong liya. Kanthi semangat gawe anyar, aku terus mewarnai gambar kanthi pikiran sing luwih positif.
Wektu liwati cepet, lan pungkasane wektu kanggo ngumpulake lukisan. Aku ngirim karya karo rasa bangga lan kuatir campuran. Maya nyekel tanganku kanthi bungah lan njamin yen aku wis nglakoni sing paling apik.
Pirang-pirang dina, nalika diumumake juara ing ngarep kabeh sekolah, atiku deg-degan. Aku lungguh ing antarane murid liyane, ngarep-arep krungu jenengku disebut. Nalika jeneng juara lomba mewarnai diumumake, rasa seneng ngisi atiku. Ketoke, lukisanku njupuk posisi kaping pindho.
Nanging sing luwih penting kanggoku yaiku esemane Maya sing anget nalika ngucapake selamat. Dheweke ngrangkul aku kanthi bangga, nggawe aku rumangsa wis ngrampungake perkara sing gedhe. Maya ngajari aku ora masalah menang utawa kalah, sing paling penting yaiku usaha lan dedikasi sing kita lakoni.
Nanging, crita kita ora mungkasi ana. Isih ana perjalanan menyang klimaks sing bakal mbentuk kedewasaan kita. Nalika kita nyedhak ing pungkasan taun sekolah, kabar sing nggegirisi teka. Kulawargane Maya bakal pindhah menyang kutha liya amarga kerjane bapake. Kabar iki gawe kaget lan sedhih aku. Kita kudu ngadhepi perpisahan sing ora kita duga.
