“Tenan kok, pancen ora ana.”
“Kok kadingaren ora ana, biasane Bu Guru ki mbendina maringi PR.”
Theeeeeeeeettttttttttttttt, keprungu suara bel pratanda wes wayahe pasinaon arep diwiwiti. Bocah-bocah pada lungguh ana ing kursine dhewe-dhewe. Ora sawetara suwe, katon Bu Guru rawuh mlebu kelas. Sakwise uluk salam lan ndonga bebarengan, Bu Guru miwiti pasinaon ing esuk iku kanthi ndangu bocah-bocah, apa isih kelingan menawa dina iki ana ulangan basa Jawa. Bocah-bocah semaur, menawa isih kelingan. Tanto katon meneng wae, sajake bocahe lali.
“Wadhuh, le ora ana PR ki jebule merga arep ulangan to? Kowe kok ra ngomongi aku to Ndri?”guneme Tanto lirih karo nyikut Andri kang lungguh ana jejere.
“Uwis wae, wingi rikala mulih sekolah, tur mau bengi yo titip weling ibumu kok, wong kowe tak goleki ora ana,” Andri semaur karo mecucu.
“Wis padha siyap ulangan durung?” Bu Guru sepisan maneh ndangu bocah-bocah.
“Sampuun Bu Guru,” bocah-bocah semaur bebarengan.
Bu Guru banjur mbagekake buku ulangan karo lembaran-lembaran soal. Bocah-bocah banjur pada nggarap kanthi temenanan. Tanto kang babar blas ora sinau rumangsa bingung weruh soal-soal ulangan kang kudu digarap. Kertas soal mung diolak-alik, diwaca sedhela banjur diselehake maneh. Buku ulangane isih resik, lagi ditulisi nomer thok. Judheg!
Tanto nglirik Andri, nanging Andri ora nggatekake. Tanto nglirik Bu Guru kang nembe lenggah karo nulis ing buku gedhe. Oh, Bu Guru ora nggatekake kene kok, batine Tanto.
“Ssshh....nomer telu apa Ndri?” Tanto nyikut lengene Andri.
“Sik, rung rampung!”Andri semaur rada sero.
