Sore iku srengenge wes ora katon ana ing langit desa Kebonjati. Gantine, mbulan bunder saktampah wes jumedhul saka iring wetan. Kaya adat sabene, Tanto ngalor-ngidul dolan ra jelas juntrung, kala-kala mampir jajan ing warunge Pakdhe Kardi.
“Kok kowe ora sinau kaya kanca-kancamu kae to Tan?” Pakdhe Kardi nakoni Tanto karo ngudhak es teh.
“Mboten kok Pakdhe, kula niku mpun pinter. Kula wegah ndakne namung dituruni rencang-rencang nika,” wangsulane Tanto sakgeleme dhewe. Tangane tengen njupuk gedhang goreng ing piring ngarepe, banjur dicokot pucuke. Jiann, sajak nyamleng tenan.
Udakara jam sanganan wengi, Tanto lagi kledhang-kledhang mulih. Tekan ngomah langsung mapan turu. Pitakonane ibune kang maneka warna ora digagas babar blas. Ibune unjal ambegan.
“Dhuh Gusti Ingkang Maha Kuwaos, nyuwun pitedah kagem lare kula menika,” keprungu suara ibune Tanto lirih.
Esuke, nalika Tanto mlebu kelas, katon kanca-kancane lagi padha jagongan karo geguyon. Tanto nyelehke tase ana ing kursi, banjur nyawang sakiwatengene.
“Ndri, Andri!” Tanto nyelukke Andri kang lagi piket nyapu kelas.
“Ana apa Tan?” Andri semaur, isih karo sengkut nyambut gawe reresik kelas.
“Ana PR ora? Nek ana, aku nyilih kene!”
“Ora ana.”
“Ngapusi!”
