Adrian pancen tresna lan gemati marang aku, ananging ibune seje. Bu Ana ora sarujuk menawa anake lanang sesambungan karo aku, wong wadon sing dianggep kurang pantes sesandingan karo anake wong kajen.
Crita-crita ana drama Korea kasunyatane kedadean tenan ning uripku. Kabeh ngendikane Bu Ana bener, ora ana sing kleru. Endi aku elek rupa sisan saktindak-tanduke, keluarga ora kajen lan pagaweanku saiki ngisin-isini. Akeh wong wadon sing nyeraki Adrian. Aku diduduhi foto-fotone pancen mblesekake aku sing kaya remukan rengginang. Ayu, pinter kathik sugih. Seje karo aku sing mara ning caf iku ndadak mantolan model lawa amarga udan deres.
Mbasan mangerteni ibune ra sarujuk, aku rumangsa abot menawa nerusake sesambungan iki. Arepo anake lanang gemati ananging yen keluargane ora nampa aku ya arep ngapa? Mbesuke bisa bakal luwih milara ati.
"Aku wegah yen ora karo kowe, Nin," ujare Adrian.
Krungu omongane sing melas nggerus ati agawe aku sidane mung meneng wae ketimbang padu utawa tetangisan. Anggone omongan dhuwur sangga langit kaya-kaya perkara ibune sing ora sarujuk kena diadepi kanthi gampang. Jeroning batin dak sempolehi kabeh.
"Arep nguyak apa? Arep nemoni apa?" ujarku sakdurunge Adrian mulih. Dheweke katon delag-deleg, ora enggal mulih. Aku durung mapan turu nganti keprungu swara mobile ngadoh saka kontrakan.
Ning ngarepku Adrian gemati lan ngupayakake aku yakin menawa kabeh iku bisa diadepi. Ning mburiku ibune ngajani aku supaya ngadoh. Kabeh dak saguhi. Saguh ngadohi Adrian, nanging rasa tresnaku sing gawe isih ora jenjem ninggalake dheweke.
Dhisike perkara iku dak nengke wae. Adrian tetep gemati lan pengarep-arepku Bu Ana mangerteni senajan aku ora ayu lan udu anake wong kajen ananging aku iki bocah sing apik-apik, ora neka-neka. Suwe sansaya suwe atiku lekas ambrol.
"Ana apa ta iki?" pitakonku marang awakku dhewe sing rumangsa kesuwen ngenengake kahanan. Kayane wis mangsane aku milih dalan sing sakmestine dak jupuk. Aku kudu dadi wong sing teges, ora leda-lede maneh.
Aku bisa wae berjuang supaya oleh restu saka Bu Ana. Ananging atiku ora saguh. Pager sing kudu dak tembus kedhuwuren, kali sing kudu dak sebrang kejeron lan menawa nekat malah bisa kintir. Aja maneh weruh Adrian sing mestine ewuh marang Ibune. Suwe-suwe omongane wong tua bakale digugu. Arep kepiye-kepiye Adrian lan Bu Ana iku sesambungane anak lan biyung. Ora ana sing bisa methalake sesambungan getihe anak biyung.
Dheweke ora nduwe upaya menging Bu Ana. Aku ora ngerti saktenane kepiye ananging nyatane ibune ora tau mandheg anggone ngece aku. Ibune uga wis lekas ngreka maneka werna kayata ngejak mangan bareng antarane Adrian lan wong wadon sing ngendikane pantes kanggo anake lanang. Jenenge Sabrina, pegawe BUMN sing ayu lan pinter.
Kasunyatane nuduhake tresna lan gemati marang anake ora cukup. Anggonku tahan diece seprana-seprene uga ora cukup gawe kahanan luwih apik, malah aku sing ajur lan kesel. Sakliyane iku sapa sing trima anake dipidak lan dipilara wong liya? Ibu lan bapakku ora bisa weruh anake wadon dipidak wong liya. Aku wis ajur, aja maneh wong tua lan keluargaku.
"Mas, wong tua mesti nduwe rereka sakapik-apike kanggo anake, kaya dene ibumu sing ora sarujuk marang sesambungane awakdhewe. Senajan njenengan sayang aku, nanging aku wegah sesambunganmu karo ibumu bubrah amarga aku."
"Dene aku uga perlu nggugu ngendikane wong tuaku sing dawuh nguwisi kabeh iki. Aja kepeksa! Wis wayahe awakdhewe ikhlas. Arep nguyak apa? Arep nemoni apa? Arep nunggu apa maneh?"
Adrian kawit dak ajak ketemu akeh olehe meneng. Ora wani namatake aku. Sajake wis mbedek yen mesti arep ana kahanan kaya ngeneki, pisahan. Ning njaba kana udan grimis riwis-riwis sansaya gawe kahanan atis lan nggerus.
"Mangga ditanggepi, Mas. Kareben cetha, ora ngawang-ngawang maneh." Aku rada meksa supaya Adrian aweh ukara.
Saben arep omong, lambene umak-umik kaya ana sing nyegat swara ning gulune. Tekan tengah wengi ora ana ukara sing kawetu saka lambene wong lanang sing baguse kaya Janaka iku.
"Ya wis menawa njenengen ora kersa ngendika. Dak anggep njenengen wis bisa mangerteni apa sing mau dak kandhakake. Aku ikhlas, Mas. Ayo dipungkasi sesambungan iki. Menawa njenengen durung bisa nampa omonganku. Dak jaluk pangertenmu, Mas." tuturku alon. "Dene iki pethukan keri dhewe kanggo awak dhewe. Bar iki nyuwun pangapura aku wegah pethuk njenengan maneh."
Aku gelem ora gelem teges wengi iku. "Ana sing arep njengenan ngendikake ora? Yen ora dak suwun njengenan enggal mulih. Aku uga arep ngaso. Sisuk aku budhal Jakarta arep kerja ning kana. Matur nuwun kanggo sakabehe. Muga mulya uripmu."
Adrian panggah meneng wae. Aku wegah kegawa kahanan sing ora cetha. Awakku wis menyat saka kursi, tangane Adrian nggoceki tanganku kenceng. Dyaarrr! Kaya bocah kebeler peso, kesandung watu lan dientup tawon. Adrian nangis. Aku nunggoni sawetara.
Nyatane tangise ora enggal mandheg. Wengi sansaya wengi, iki wis wayahe mulih lan ngaso. Aku pamit, dipethuk kakangku sing ngenteni ana ning caf seberang. Aku mulih!
Pikiranku nglantur nangi-nandi. Ngawang-ngawang menawa aku nerusake lakon panggah urip mati karo Adrian.
Arep nguyak apa?
Arep nemoni apa?
Arep ngenteni apa maneh?
Saiki aku milih mundur tinimbang kintir. Muga ning sesambungan sabanjure nasibku luwih mujur. Aku yakin bisa ndandani awakku sak apik-apike supaya mbesuk emben ora diselepakake maneh.
