Wektu sing dienteni Benu wekasane teka. Wengi iku Benu bisa nyawang wajahe Pak Harja lan sisihane kanthi cetha.
"Mripate adhem lan nentremake. Pantes yen piyambake seneng tetulung," batine Benu.
Wengi iku Benu rumangsa kaget sabubare keprungu pamite Pak Harjo menyang sisihane. Pak Harjo bali menyang sawah merga kepengin njaga parine saka serangane tikus. Ngerti lakone Pak Harjo sing kaya ngene sanalika tuwuh rasa welase Benu.
"Mesakake temenan ak Harjo kuwi. Awan lan bengi tetep wae njaga parine. Samesthine siji-sijine asil pametune Pak Harja iki ya saka anggene tetanane. Mulane nganti kaya ngono anggene mbelani njaga parine. Mbesuk yen aku wis mari lan diuculake. Aku janji bakal males kabecikane Pak Harjo," ujare Benu lirih.
Dina sing diantu-antu Benu wekasane teka. Amarga tatune wis pulih. Wengi iku Benu diuculake saka kurungane. Mung emane, nalika Benu diuculake ing wengi iku kahanane Pak Harjo lagi kurang sehat. Saengga tugas njaga parine kanggo sawetara ditinggal.
"Sepurane, Bu. Wengi iki aku ora bisa menyang sawah."
"Ora dadi ngapa, Pak. Kesehatane sameyan luwih penting. Awake dhewe ndedonga wae supaya Gusti Allah tansah njaga parine awake dhewe."
Sabubare diuculake Benu langsung mabur tumuju ing sawahe Pak Harjo. Ing kono Benu weruh puluhan tikus kang wis siyaga bakal ngrusak parine Pak Harjo. Sadurunge tikus-tikus iku ngrusak parine pawongan kang wis nulungi dheweke. Benu nyuwara kanthi sora.
Bareng keprungu swarane manuk dares teka. Sanalika tikus-tikus iku bubar. Apa maneh ora watara suwe saka anggone Benu nyawara. Swara manuk dares liyane padha teka. Kahanan kaya ngene iki kang ndadekake tikus-tikus mau padha mlayu.
Pranyata swara mau  swarane ibune Benu. Weruh sing teka ibune. Benu banjur njaluk sepura marang sakehe kaluputane lan janji ora bakal ngambali tumindake maneh. Weruh anake wis sadhar klawan tumindake. Ibune ora duka lan ngajak Benu balik menyang omahe. Ing perjalan mulih Benu rumangsa seneng merga bisa kumpul karo kaluwargane lan wis bisa males budi marang kabecikane Pak Harjo.
