ing pucuk siji desa cilik kang tersembunyi ing pegunungan, papan siji danau kang ditepang dadi "danau ketenangan." jeneng iku ora diragukake maneh asale saka sipat damai lan ngenengake saka papan iku. ing wataraning danau iki, hamparan alas ijo nglindhungi rahasia lan kaendahan kang tersembunyi ing walik wit-witan rimbun. jroning desa iki, ana siji wadon tuwa kang dikurmati dening kabehing wong. jenenge yaiku nana lila. dheweke ditepang dadi penjaga carita lan panjelajah ing wataraning danau. nana lila nduweni mripat kang kebak carita, rambut pethak kaya salju, lan senyuman kang anget kaya srengenge esuk. saben dina, dheweke lumaku menyang tepining danau, nggawa buku padinan cilik lan kursi lipat tuwa kang piyambake dokok ing ngisor sebatang wit rindang. nana lila nduweni pakulinan kang dikurmati dening desa iku. saben kali dheweke lungguh ing kursi lipate lan mbuka buku padinan, wong-wong ngerti menawa dheweke arep berbagi siji carita kang nggawa hikmah kauripan. lan iku lah kang tansah dheweke kabeh nantikan. siji esuk kang cerah, desa iku makumpul ing sawatara nana lila, kang lungguh ing tepining danau kang tenang. swara banyu kang gemerincing ngisi udara. dheweke mbuka buku padinan cilike, gumuyu, lan molai kandha. "carita aku dina iki yaiku ngenani siji nom-noman enom kaaran ario," tembung nana lila. "ario manggon ing desa iki, nanging dheweke yaiku siji nom-noman kang tansah sibuk. dheweke nduwe akeh ngimpi lan tujuwan, lan dheweke bekerjakeras kanggo nggayuhe. nanging ana siji bab kang tansah ilang jroning uripe: ketenangan." wong-wong ing sawatarane ngrungokake karo antusias. pira-pira ing watara dheweke kabeh ndean ngrasa menawa carita iki yaiku ngenani dheweke kabeh dhewe. "ario nyambut gawe sakdawane dina, kadhang-kadhang malah ing wengi dina. dheweke ngrasa menawa menawa dheweke mandheg, dheweke arep kari. tansah ana luwih akeh kang prelu ditindakake, luwih akeh kang kudu digayuh," lanjut nana lila. "nanging sanadyan kesibukan iku membawane adoh, ario ngrasa tansaya adoh saka dheweke dhewe. dheweke ngrasa menawa apa-apa kang wigati jroning uripe ilang." wong-wong manthuk, ngrasa menawa dheweke kabeh ngerti perasaan ario. "siji dina," tembung nana lila karo swara alon, "ario mutusake kanggo lunga menyang danau ketenangan. dheweke pengin ngupadi ngerti apa kang ilang jroning uripe. dheweke mendaki bukit-bukit kang mengepung danau, nggayuh tepining banyu, lan lungguh ing kana karo panggalihe." nana lila mandheg sadhela, menehi wayah kanggo critane kanggo meresap. wong-wong ngarep-arep krungu kepriye ario nemu ketenangan ing tengahing alas kang menakjubkan iku. "wektu ario lungguh ing tepining danau, dheweke wiwit ngrasakake ketenangan kang dheweke golek. banyu danau kang tenang nyerminake langit biru ing dhuwure. swara manuk-manuk alas kang nembang lan angin kang sejuk menghembuskan dheweke. lan wektu iku lah, dheweke rumangsani menawa jroning prasaja alam iki, dheweke nemu maneh dheweke kang sabenere." wong-wong ing sawatarane ngrungokake karo kebak perasaan. ndean dheweke kabeh uga ngrasa pengin lunga menyang danau ketenangan sawise krungu carita iki. "carita ario mulang awake dhewe menawa jero kesibukan lan keramean urip, awake dhewe asring kelangan sesambungan karo dhiri awake dhewe," tembung nana lila karo tulus. "ketenangan yaiku kunci kanggo nemu maneh dhiri awake dhewe kang sejati. aja tau lali ngentekake lagi ing papan-papan kang tenang kaya danau ketenangan iki, ing endi awake dhewe bisa merenung, ngrasakake, lan nyawijekake dhiri awake dhewe bali karo alam." wong-wong ing sawatarane manthuk, merenungkan tetembungan bijak nana lila. dheweke kabeh ngrasa menawa carita iki nduweni makna kang jero jero kauripan dheweke kabeh dhewe. saben dina sawise iku, wong-wong ing desa iku ngelingake dhiri dheweke kabeh dhewe ngenani wigatine ketenangan. dheweke kabeh wiwit lunga menyang danau ketenangan, lungguh ing tepining banyu, lan merenung. dheweke kabeh ngrasakake ketenangan kang diwenehake lan wiwit nemu dhiri dheweke kabeh dhewe jroning proses iku. nana lila tetep dadi penjaga carita lan panjelajah ing wataraning danau. saben esuk, dheweke arep berbagi carita-carita bijak kang nginspirasi wong-wong ing desa iku, lan dheweke kabeh arep ngrungokake karo ati kang kebak perasaan. danau ketenangan tetep dadi papan ing endi dheweke kabeh ngupadi ketenangan lan bali menyang sumber ketenangan jero dhiri dheweke kabeh dhewe. lan karo mangkono, ing pucuk desa kang tersembunyi ing pegunungan, ketenangan dadi cahya kang ngenerake saben wong pinuju seneng, harmoni, lan kedamaian kang sejati jroning urip dheweke kabeh.
