Nyaliksik Diri

Sunan Gunung Djati-Baheula, basa kuring masih sakola di tingkat MTs./SMP, nu janten guru sasauran kieu:

“Barudak..! mun maraneh hayang jadi jalma beunghar tong jadi guru, tapi kudu jadi pengusaha atawa sejenna, memang jadi guru oge bakal beunghar, kahiji beunghar ku harti, kadua beunghar ku masalah…..aya oge beunghar ku hutang…”

Haritamah peun bae sakitu !, sasauran nu janten guru teh teu dipikiran, ngan beh dieu-beh dieu jadi kapikiran…bubuhan ceuk batur, kuring teh sok disebut guru, da aya nu ngageroan ka kuring teh ku calukan: “kamana ru ?” …jeung sajabana. Enya memang kuring teh guru pakasabanmah, ngan karek ‘jadi guru’ acan kaasup ‘guru jadi’, da ‘guru jadi’mah nyaeta Guru nu dicokot tina wancahan hiji tangtungan jalma nu kudu ‘digugu’ jeung ‘ditiru’ tegesna kudu jadi tuladaneun, Guru teh mibanda tugas, nu kudu bisa ngajeujeuhkeun, ngabina, ngatik oge ngadidik, ngarahkeun, oge ngajurung laku jeung sajabana kana hal-hal nu sifatna positif tur ngarahkeun ka nu jadi muridna sangkan cageur, bageur, oge pinter tur singer,tegesna sangkan murid teh jadi calakan atawa (cerdas) keur nyiapkeun bekel kahirupanana kaharepnakeun, luyu reujeung tujuan atikan nasional nu kacutat dina UUD 1945. Tah lebah dieu pisan kuring asa acan asup teh, asa acan ngeuna kana tujuan atikan nu sabenerna. sabab rumasa karek aku-akuan wungkul jadi guru teh, ngan can bisa ngajadikeun diri pribadi teh guru nu jadi. tegesna acan aya hasil tina usaha kuring dina ngatik jeung ngadidik nu jadi murid.

Dina teori disebutkeun, yen hakekat manusa teh makhluk nu bisa dididik oge bisa ngadidik, beh dieuna ngadidik diri pribadi, atuh beh dituna ngadidik kulawarga oge balarea. tegesna, yen manusa teh hakekatnamah guru. ku sabab kitu, maka guru teh kaasup hiji potensi nu aya dina diri manusa, tur mun digarap maka kaasup hiji pagawean nu mulya, sabab tugasna ngembangkeun oge ngamekarkeun kaelmuan,jeung ngayakeun usaha pikeun ngayakeun hiji perobahan ka nu dididikna kitu ceuk sabagian para ahli nyebutkeun.

Baheula, basa kuring keur jadi murid keneh, ka guru teh asa ajrih najan ku dehemna wungkul, atawa ku rentang-rentang katingali datang barudak kaasup kuring teh paburisat ngarapihkeun maneh. malah mun di kelas, pami guru seja ngantunkeun kelas, sok maparinan pesen: “Barudak sok diajar sing anteng heula ..tong raribut komo kaluarmah..bapa aya perlu heula sakeudeung…” leos anjeunna teh angkat, bari ukur ngantunkeun kopeah di luhureun meja, da atuh asana teh najan wungkul kopeah ngajugrug tapi asa aya bae nu janten guru teh ngawaskeun, jeung barudak kaasup kuring oge teu ingkah, nurut bari ngalaksankeun naon nu ditugaskeun ku nu janten guru. rasa kasieun teh nyampak, tegesna najan ku jugrugna kopeah wungkul oge, sima reujeung wibawana teh karasa pisan.

Tapi, ayeuna nu karasa jeung nu kaalaman ku kuring salaku guru, duka ketang ku guru-guru sejenmah, barudak teh asa geus euweuh rasa hormat ka nu jadi guru teh, ajen inajen ka nu jadi guru teh tos ngarangrangan, contona bae mun seug tepung di jalan, lain kadua uluk salam…eh kalah ka ngabalieurkeun beungeut. Terus deuih lamun di kelas, geus cape nyarek, ribut tea, ngobrol tea jeung sajabana. Tegesna, asana wibawa guru teh tos ilang, tapi didieu kuring teu nyalahkeun nu jadi murid, da ningali kana konteks psikologimah umuran maranehna teh keur aya dina mangsa panca roba, jiwa-jiwana gampang kapangaruhan, loba nangtangna batan nurutna..komo-komo ka nu jadi guru dalah ka kolotna oge pasti sarua. Lebah dieu kuring jadi ngimpleng, geuningan teu gampang jadi guru ‘nu jadi’ teh, boa-boa ku teu nurutna murid teh, wawales ka diri, sabab mun nyoreang lampah ka tukang, baheula keur kuring jadi murid, kuring sok pirajeuneun wangkelang ka nu jadi guru teh. loba ngareumpak aturan sakola jeung sajabana, tah ayeuna diwales ku murid kuring.

Balik deui kana sasauran nu janten guru, “…yen memang jadi guru oge beunghar, jaba beunghar ku harti teh (da tungtutan gawe), beunghar oge ku masalah tur kadangkala beunghar ku hutang…”. ieu oge jadi bahan implengeun kuring, leres oge eta sasauran teh, sabab dina kanyataanana khususna di nagri urang Indonesia, nasib guru teh kacida balangsakna, da geuningan loba keneh guru nu ninggalkeun kawajiban nagajar alatan ngudag setoran, muru pakasaban sampingan nu ngahasilkeun pikeun nutupan kakurangan, ceuk wartamah nepi ka aya nu ngojeg, aya nu dagang, jeung sajabana. didieu kuring nitenan, apan cenah ayeuna pamarentah kacida merhatikeunana kana nasib kahirupan guru, da dikumaha-kumaha oge guru teh minangka ‘aset bangsa’ nu hamo ilang fungsina ku robahna zaman, sabab ti zaman ka zaman gurumah pasti diperlukeunana. warta nyarita yen pamarentah geus ngagulirkeun mangpirang-pirang program nu aya patula-patalina reujeung nasib kahirupan guru. kayaning sertifikasi, infassing jeung sajabana oge ngayakeun tunjangan-tunjangan sejenna nu tujuanana pikeun ningkatkeun taraf kahirupan guru. Tapi kanyataan nu lumangsung bet katingalina…geuningan guru dina kahirupanana siga nu tetep loba kakurangan khususna dina masalah nutupan pangabutuh kahirupanana. tah ieu teh, naha kapangaruhan ku sifat reujeung watek manusa nu memang ‘kurang bae teu aya waregna’ naha memang kurang keneh diperhatikeun ku pamarentah…tah ieu nu nepi ka ayeuna masih jadi implengan teh.

Sabab mun seug urang ngayakeun perbandingan, ceuk beja ieumah, yen di nagri baturmah guru teh kacida diutamakeunana ku pamarentah teh dina masalah nasib kahirupanana. samodel di nagara tatangga, Malaysia baheula cenah maranehna ngangkir ka nagri urang supaya dikirim guru pikeun ngatik ngadidik rahayatna, tapi ayeuna ceuk beja deui..maranehna nawaran ka urang ..Indonesia butuh sabaraha guru ? didieu oge mun seug ieu beja bener teh…aya kacindekkan yen majuna urang malaysia teh aya campuran jasa urang Indonesia. ngan ku naon bet majuna leuwih nerekel batan Indonesia. [WANGSA SUSENA]

Caag sakitu heula ..sun !