“….Teu aya nu lian saurang ogé ti antara tilu jalma anu haharéwosan, anging Manten-Na (Alloh) anu kaopatna ….” (Al-Mujadilah: 7).
Salajengna Imam An-Nawawy ra. sasauran, yén kecap taqwa téh ngalimpudan kana sagala bentuk tingkah pagawéan dina raraga ngalaksanakeun sagala paréntah Alloh swt. jeung ngajauhan sagala bentuk hal nu dilarang ku Manten-Na.
Syaikh Al-Utsaimin ra. nyarios, yén kalimat ”” اِتَّقِ الله (masing taraqwa ka Alloh) tina dawuhan Kanjeng Nabi Muhammad saw. Mangrupakeun bentuk kalimat Fi’il Amar tina kecap “أَلتَّقْوَى ”. nu mibanda maksud pikeun ngalakukeun cara dina raraga urang ngajaga diri tina bebendon ogé siksaan Alloh swt. Ku cara urang ngalaksanakeun sagala paréntah Alloh swt. Ogé ngajauhan sagala nu dilarang ku Manten-Na. Ieu pisan nu disebut taqwa, tur ieu pisan harti nu sayakti ngeunaan harti jeung makna taqwa nu diguar ku para Ulama.
Kalimat , ” اِتَّقِ اللهَ حَيْثُمَا كُنْتَ” (Masing taqwa ka Alloh di mana baé anjeun ayana) Syaikh Al-Utsaimin ra. maparin koméntar, yén taqwa téh kudu dipaké dimana baé urang ayana. Ku kituna, ulah nepi ka taqwa téh, wungkul keur ditingali ku jalma loba atawa dina kaayaan urang aya dina riungan jalma wungkul, tapi dina kaayaan urang keur sosorangan ogé kataqwaan téh tetep kudu dipaké. Sabab, Alloh swt. Ningali urang dimana baé urang ayana.
Imam Asy-Syafi’i ra. nyarios: “Aya tilu hal nu kaasup kana lampah mulia dipayuneun Alloh swt. Nyaéta nu kahiji Béréhan (dermawan) najan dina kaayaan keur sarwa kakurangan, nu kadua wara’ (ngajaga diri tina dosa/lampah ati-ati dina nebihan maksiyat ka Gusti Alloh) dina kaayaan sosorangan, jeung nu katilu, nayéta ngomong nu haq (bener) dihareupeun jalma nu bisa dipiharep bantuanana jeung nu dipikasérab kalungguhanna ku kalolobaana jalma (pajabat)”.
Nu kadua, tina pesen eusining Hadits di luhur téh nyaéta: وَأَتْبِعِ السَّيِّئَةَ الْحَسَنَةَ تَمْحُهَا (jeung prak tuturkeun hiji pagawéan dosa téh ku pagawéan kahadéan, tanwandé éta pagawéan kahadéan téh bakal ngaleburkeun pagawéan dosa).Imam An-Nawawy ra. Ngajelaskeun, yén maksud tina kalimat diluhur téh, nyaéta dimana urang (boh sadar atawa teu sadar) ngalakukeun hiji kamaksiyatan (lampah dosa), maka urang kudu gagancangan tobat ka Alloh swt. Tegesna, neneda panghapunten ka Alloh swt. Sanggeus kitu laksanakeun hiji pagawéan amal sholéh nu bisa ngalebur atawa ngagugurkeun kana pagawéan maksiyat (lampah dosa) nu geus dilakukeun.
Salajengna Imam An-Nawawy ngajelaskeun deui, yén lahiriyah Hadits ieu nuduhkeun kana itungan hiji kahadéan éta wungkul ngaleburkeun atawa ngagugurkeun hiji kagoréngan (dosa), sok sanajan hiji kahadéan téh bakal ditikel-tikel pahalana ku Alloh swt. tur ku ditikel-tikelna éta pahala mun seug ningali lahiriyah Hadits éta, saolah-olah teu bisa ngagugurkeun kagoréngan atawa dosa. Tapi sabenerna henteu kitu, sabab mun seug dititénan makna hakikiyah (makna sajati)-na tina eusining éta Hadits yén hiji kahadéan bakal ngagugurkeun sapuluh kagoréngan (dosa). Sabab, aya hiji Hadits nu diriwayatkeun ku Imam At-Tirmidzy (3410), Ibnu Majah (926) Abu Dawud (5065) jeung An-Nasa’i (III/74), tur hadits ieu téh di shohéhkeun ku Imam Al-Bany dina Kitabna “Shohih Al-Jami’ (3230), yén Rosululloh saw., ngadawuh:
“Anjeun ngucapkeun Takbir saréngséna sholat sapuluh kali, ngucapkeun Tahmid sapuluh kali, jeung ngucapkeun Tasbih ka Alloh sapuluh kali. Maka hal éta bakal jadi saratus lima puluh kahadéan dina lisan, sarta bakal jadi sarébu lima ratus dina timbangan (yaumil Mizan). Tuluy Rosululloh saw. Ngadawuh deui: “Saha diantara aranjeun nu dina sapoé ngalakukeun sarébu lima ratus kali kagoréngan (dosa) ?”.
Ogé Dawuhan Alloh dina Surat Hud ayat 114:
…إِنَّ الْحَسَنَاتِ يُذْهِبْنَ السَّـيِّئَاتِ …(هود: 114)
“… Saéstuna lampah-lampah hadé téh (bakal) ngalebur lampah-lampah goréng….” (Hud: 114).
