Nanging sawuse wektu nyepaki tabuh sewelas bengi, rikalane saperangan warga sing ora oleh giliran rondha padha bali menyang omahe dhewe-dhewe, Ki Parmin lon-lonan lumaku tumuju mushola. Rikala tumeka papan pangibadahan iku, Ki Panut wis lenggah ing kono, lagi wiridan. Sawuse uluk salam lan rembugan sedhela, Ki Parmin nuli nyetel piranti lespeker, banjur ngumandhangake adzan kaya dene menawa adzan rikalane manjing wektu sholat.
Krungu kumandhange adzan saka mushola ing wektu kang ora samesthine, dudu wancine kanggo adzan mula para warga sing sekawit arep mapan turu padha njenggirat. Saperangan ana sing gethem-gethem mangkela amerga kagol anggone arep turu kaged kebrebegen, nanging saperangan cingak nganggep yen Ki Parmin sajake nglindur tangi turu. Mula saperangan warga kakung, enom, tuwa, gedhe, chilik padha enggal-enggal tumuju menyang mushola kanthi rasa maneka warna ing jroning ati. Ana sing mangkel, ana sing gumun, lan ana sing mesakake.
Gemruduge warga tumuju menyang mushola iku wis ditunggu dening Ki Panut lan Ki Parmin ing emperane mushola.
"Nuwun sewu, Ki Parmin. Panjenengan iki pancene nglindur apa wis gendheng? Wanci tengah wengi, wancine kanggo ngaso koq bengak-bengok disebarake nganggo lespeker. Apa sampeyan ki wis ora waras?" Celathune pirang-pirang warga sahur manuk.
"Coba, sampeyan padha sing sareh. Ora perlu nesu lan ngundhamana." Ngendikane Ki panut sareh ing sisihe Ki Parmin sing ngadeg njegreg.
"Pripun boten mangkel Ki Panut. Niki sampun tabuh sewelas, tengah dalu. Genah boten wancine adzan, kangge penapa Ki Parmin bengak-bengok adzan? Brfebegi tiyang ingkan nembe ngaso, Ki Panut"
"Mula saking niku, para sedherek, cobi penjenengan sareh sawetawis. Kula badhe wonten atur sekedhik. Cobi panjenengan eling-eling, rikala panjengena sedaya sami sengkud gumregud sesarengan gotong royong kangge ngedegaken mushola menika. Panjenengan soroh wekdal, soroh tenaga, lan ugi soroh banda donya kangge wragad murih saged damel mushola punika. Rikala semanten, ingkang gumantil ing penggalih panjenengan sasampunipun mushola punika ngadeg, menapa?"
Plataran mushola iku dadi sepi nyenyet. Sing keprungu mung swara ambegane warga.
"Kula pitados, ingkang tumanem ing batos panjenengan sedaya wekdul niku, sasampunipun mushola ngadeg, rampung anggenipun ambangun, mesthinipun saged sareng-sareng mgigunakaken mushola punika kangge kebetahan pangibadahan kita sedaya. Leres mekaten, para sedherek?"
"Leres, kasinggihan, Ki Panut." semahure saperangan warga.
"Menawi mekaten, samenika mangga sami dipun tlesih batos kita piyambak-piyambak. Niyat kangge sareng-sareng ngibadah migunakaken mushola ingkang magrong-magrong punika taksih sumlempit ing batos panjenengan sedaya, punapa boten?"
