"Saiki wis cetha, bo. Apa kowe arep ngangkat kayu kuwi, yen sabanjure kowe bakal cilaka dadi mangsane baya? Yen aku, luwih becik lunga, golek suket ing papan liya. Kareben si baya mati bosok ana kono. Yen begja, si baya bisa uwal menawa udan deres kayune ngambang." Kancil lumaku ngadoh. Kebo ngerti kekarepane kancil, tut wuri lunga ngedohi si baya.
"Wah.... Matur nuwun, ya Cil. Kowe wis nylametake uripku saka regemane baya. Yen kowe ora teka, kiraku aku wis dadi rebutan para baya." Si kebo atur panuwun marang kancil.
Ya... padha-padha, bo. Mbok menawa liya wektu genti kowe nylametake aku kanthi awakmu sing rosa kuwi. Si kancil semaur sinambi lumaku sareh bareng lakuke kebo. Kekarone gegojegan tumuju sapinggire alas.
(Kaya dene dongenge simbok nalika ngancani turu rikala aku cilik)
