"Hoooo walah, nasiiib, nasib. Koq ya apes temen awakku dina iki mau. Ngerti bakal mengkene iki aku ora bakal nulungi baya keparat iki, kareben mati bosok ana sangisore kayu ambruk kuwi." Si Kebo ngrantes nggetuni nasibe, ilang pengarep-arepe.
"Ora. Kowe sakloron mbok sabar sedhela, padha critaa marang aku. Aku koq kepingin mgerti jlentrehe lelakon. Supayane mengko aku bisa ngabari seduluer si Kebo, kepriye kedadeyane sing sabenere"
Si kebo sing mangsuli. "Ngene lho Cil. Satekaku ana kene mau, ana baya ketindhihan wit ambruk sing gedhe ana cedhakmu kuwi. Dheweke bengak-bengok njaluk tulung. Weruh kuwi, tuwuh welasku, kayu gedhe sing nindhihi baya dak sudhang nganggo sunguku, banjur si baya bisa uwal. Baya kuwi ora matur nuwun malah nyokot guluku, jarene arep mangan punukku."
"Sedina ketindhihan kayu njalari wetenge ngelih, Cil. Lha mumpung ana kebo bodho iki, yen oleh dak pangan punuke mesthi wae wetengku bakale wareg." Si Baya nyahut critane kebo.
"Aku koq ora pati mudheng marang critamu, Bo. Supaya luwih cetha, kepriye yen kowe sakloron mbaleni kedadeyan sekawit, komplit. Wiwit saka kahanane baya ketindhihan kayu, nangnti kebo ngluwari bebayane baya kuwi mau." Si kancil api-api bingung.
"Ooo ngono, Cil. Wis, bo kebo, ayo kayu kuwi sundhanen tindhihna awakku kene" si baya nguwali oleh nyokot gulune kebo mudhun saka geger banjur mapan ana cedhake kayu ambruk.
Si kebo dlongop during ngerti apa sing di karepake kancil. "Aku kudu mbaleni kedadeyan mau? Abot-abot ngangkat kayu, terus dicokot baya?"
"Wis, gek ndang to bo kebo. Wetengku selak ngelih. " si baya ora sabar
"Lha enggal diangkat kayu kuwi Bo. Tindhihna ana awake baya kaya kedadeyan satekakamu mau." Kancil mbujuk si kebo, menehi sasmita nganggo mripate.
Kanthi abot si Kebo ngangkat pucuke wit, ditindhihake awake baya. Kebo sing during mudheng kekarepane kancil sawutuhe, mandheg ndlongop ing sacedhake kayu.
"Wis, saiki enggal kayune di angkat maneh. Terus mengko aku nyokot gulumu" bengoke baya ngampet lara.
