Ngising

"Pak, kancani ngising."

Lagi enak-enak rokokan karo ndelok tipi Diman diceluk anake. Arek cilik iku kroso ngising bengi-bengi. Ora wani nang mburi dhewe, Tomin njaluk dikancani bapake.

"Karo Mak'e," Diman sing wes enak lungguhe aras-arasen ngalih.

"Emoh, ngko dikon cepet-cepet."

Wiji sing yo lagi ndelok tipi mlerok nang bojone. Wong wedok iku yo lagi males ngadeg. Wong wedok iku seneng pas anake nyauri lek ora gelem dikancani dheweke. Wiji mesem, menang. Ora ono pilihan, Diman akhire ngadeg.

"Ditutup," omonge Diman nang anake.

"Emoh. Ngko Pak e ngalih."

"Gak. Pak e lungguh kene."

"Emoh."

Ora kenek dikandani, Diman ngalah maneh. Tomin ora gelem nutup lawang WC. Anak lanang iku wedi lek ditinggal ngalih bapake, koyok emake lek pas ngancani. Jenenge Wiji, ora iso meneng sediluk. Masio wis diwanti anake ora oleh ngalih lek lagi ngancani ngising, wong wedok iku mesti ae ngilang. Embuh nyandak korahan, embuh moro nyapu-nyapu, garai Tomin mangkel.

Wis ono seprapat jam Tomin ora ngalih-ngalih. Diman sing mau meneng ae mulai kesel. Rokoke wis entek. Ning pas wong lanang iku kate ngadeg anake kroso.

"Pak!"

"Iyo, nang kene."

"Ojo ngalih."

"Gek ndang, Pak e gringingen iki."

"Sik."

Pantes ae bojone bengok-bengok lek kon ngancani anake ngising, wong suwi. Diman sing bosen clingukan. Gundule dikukuri.

"Ojo dolanan, gek ndang!"

Wiji sing mau ngenakno nang ngarep tipi moro-moro wis nang mburi. Wis ngerti modelane anake, lek ngising mesti karo dolanan.

"Pak!"

Dibengoki emake, Tomin nggoleki bapake.

"Iyo, ndang. Seneni Mak e tho, kesuwen," omonge.

Ora mung mbengoki anake, Wiji langsung nginguk anake nang WC. Bener. Anake iku dolanan banyu. Diman sing wis ngroso aman mergo ono bojone langsung ngalih. Sikile gringingen. Diparani emake, Tomin ora iso endo. Wiji ngenteni sampek arek lanang iku mbalik nang njero.

"Ojo diganti, Pak."

Wiji sing mari nurokno anake mbalik nang tipi. Diman sing lagek kate nyandak remote tipi kaget.

"Diluk ae, ndelok onok bal ta gak."

"Emoh, lagi ndelok pilem aku."

"Pilem setan ngene lho."

"Yo bahno."

Kalah karo bojone, Diman neleh remote tipi. Wong lanang iku milih turu ae. Sak durunge ngalih dheweke ngomong nang bojone.

"Diparani setan mbuh koen ngko."

Wiji mung nyebek. Wong wedok iku mbenakno bantale. Turu nang ngarep tipi karo ndelok pilem senengane. Jenenge wis bengi, kaet isuk yo umek ae, Wiji akhire keturon. Ora sempat ngalih saka ngarep tipi, wong wedok iku didelok tipi. Wiji nglilir. Tipine sik nyala masio wis dudu sing didelok mau acarane. Jam loro punjul rong puluh menit.

Wong wedok iku ngadeg. Dicekel wetenge sing kroso ora penak, mules. Peteng, mung sorote tipi sing kadang padang.

"Pak," Wiji ngoglek-oglek lengen bojone.

"Pak."

Diman sing wis merem kaet mau obah sithik.

"Pak," Wiji nyeluk bojone maneh.

"Lapo? Wis isuk ta?"

Diman akhire tangi.

"Kancani ngising."

"Heh?"

Diman ngucek matane. Nang ngarepe bojone sik ngondeli lengene.

"Lapo?" takone maneh.

"Kancani ngising."

"Heh?"

"Hah heh ae, ndang tho."

Wiji nggeret lengene bojone. Diman sing sik setengah sadar ngadeg karo ngantuk. Wong lanang iku mbenakno sarunge.

"Lungguh kunu," omonge Wiji nang bojone.

Sing dijak omong sik rung patio sadar, manut ae. Limang menit, sepuluh menit, setengah jam.

"Ngising tak nulis surat, cek suwine."

Diman sing wis sadar akhire komentar.

"Lapo awakmu iki, biasane yo wani dhewe."

"Ojo dijak omong, wong ngising malah dijak omong-omongan," Wiji nyauri soko njero WC.

"Diparani setan ta awakmu?"

Wiji ora nyauri.

"Makane lek dikandani bojone ki manut. Kualat iku, kate ndelok bal diluk ae gak oleh," Diman sik ngomel.

Wiji ora nyauri. Wong wedok iku mau awan ngentekno sambel bawang nang lemper, saiki wetenge mules. Ditambah ndelok pilem horor sak durunge turu, Wiji ngipi diparani setan.

"Ngunu lek anake ngising suwi diseneni, lha iki Mak e wis meh sak jam gak ngalih-ngalih."

Masio bojone ngomel, Wiji pancet meneng ae. Malah seneng, soale dheweke ngerti bojone ora ngalih.