"Ki, rokokan sik," omonge Arip maneh karo ngelungno rokok.
Ora mikir, ora mumet, ning yo pancet buyar. Arif jelas ora iso didadekno conto. Masio ancen ketoke seneng terus, ning Deni yo ora pingin koyo Arif. Wong lanang iku wis pisah karo bojone. Wis ora rahasia maneh lek Arif yo kerep ganti gandengan. Deni wis ngroso cocok karo Dila, areke ayu, pinter, kenal apik yoan.
Ora salah lek Dila pingin resepsi. Kerjo kantoran, konco akeh. Durung konco sekolah, kuliah, konco-koncone bapak ibuke. Ning lek eling biayane sing ora sithik, Deni yo eman-eman. Biaya resepsi iso dingge nyicil omah. Lek gelem golek rodo njero malah lumayan, nyicilo ora kesuwen.
"Sing penting ojo mung dibatin. Setuju gak setuju diomongno, digoleki dalan tengahe."
Diman sing mau meneng, melu ngomong. Dheweke yo ora setuju pikirane Arif. Nang omah, Diman karo Wiji wis biasa ngomong opo ae. Apik elek diomongno cek ora ngganjel. Meneng ae yo ora nggarai masalahe mari. Ora tukaran dudu berarti rumah tanggane apik ae, ora ono masalah. Kadang ono wong sing ancen ora seneng gembrah, sukur iya iyo ning ngempet. Pisan pindo ora diroso, suwi-suwi yo pancet ora trimo.
"Sing penting rabi dhisik. Resepsi lek ancen pingine Dila karo keluargane ngunu yo resepsi ae. Kan wong wedok sing nanggung resepsi," omonge Arif maneh.
"Yo gak iso ngunu, Mas. Lha mosok kene gak ewang-ewang. Isin."
"Lha lapo isin? Ngko mari rabi kan yo awakmu sing ngopeni bojomu. Nukokno omah, mobil. Resepsi yo cek keluarga wedok sing nanggung."
Ora oleh pencerahan, Deni akhire meneng. Arek lanang iku nyandak rokok. Diman mung nyawang diluk trus balik nerusno garapane.
"Pak, nyuwun duwit."
Tomin moro-moro mecunggul nang nggon kerjoan. Arek lanang cilik iku ora mudun, pancet nang nduwur sepedae.
