PKI

Jenenge kerjo dewe, dudu pegawai, kudu siap lek duit sing iso diolehno ora mesti. Koyo opo sing lagi dirasakno Diman saiki. Dadi tukang gawe perkakas omah, kadang akeh pesenan, kadang yo sepi. Wis rong minggu iki Diman ora oleh garapan. Ben dino saiki kerjone ngramuti kayu-kayu siso mejo kursi garapane. Serbitan digawe mejo, kursi, truk-trukan dingge anake. Sing rodo apik digawe rak, bipet cilik-cilikan, trus dipajang, didol. Be'e ono sing butuh.

Seje karo Diman sing kerjone ora patio akeh mergo sepi, Wiji pancet garapane. Ngurus omah ora podo karo wong kerjo. Gawean ora tau entek, mesti onoke. Ning wong wedok sing wis omah-omang meh telung taun iku wis ngerti resikone nduwe bojo dudu pegawai. Ora sambat, wong wedok iku nglakoni opo sing dadi kewajibane.

"Maem sik, Pak."

Lek pas garapan akeh, Diman kerjo nang bengkele sing ora adoh soko omah. Ning lek lagi sepi ngene wong lanang iku milih kerjo nang omah. Kayu-kayu pilihane wis diusungi kaet wingi-wingi. Sengojo digowo mulih cek iso digarap nang omah karo momong anake.

Nduwe lemah, masio ora sepiroo, sing ditanduri sayuran ancen iso ngewangi ngisi piring. Isuk iki wong wedok iku masak terong. Dingge bojone, teronge dijangan lodeh. Dingge anak lanange, teronge digoreng tepung. Kriuk-kriuk, masio dudu pitik, Tomin seneng. Mari mangan bareng, Diman nerusno gaweane. Tomin sing wis wareg melu bapake nang samping omah.

"Apik iki, cocok dingge awakmu."

Wiji nyawang klambi sing dicekel Wiwit, tanggane. Ora nyauri, Wiji mung gedheg alon.

"Utang lho gak popo. Koyok biasa, ping telu."

"Wiji mosok tau utang. Langsung lunas lek tuku."

Awan pas lagi nang warung sebelah tuku gulo, ono bakul klambi mubeng sing lagi nawakno dagangan.

"Iki dastere anyar-anyar, kulakan ko Solo aku. Adem wis lek digawe, enak."

"Piro?"

"Sewidak."

"Halah, larangmen."

"Iki kaine seje. Demoken ta, alus ngene. Iki gak nggarai sumuk."

"Kabeh daster yo gak nggarai sumuk."

"Woo...yo gak. Sing biasane kae kaine kan sumuk, kaku. Iki alus, jajalen ta lek gak percoyo."

Ora suwi-suwi. Mari disusuki, Wiji pamit mulih. Dudu ora seneng ndelok bakulan ngunu iku, ning wong wedok iku wedi pingin. Mending ndang mulih.

"Mak, eek."

"Karo Pak'e, sik dondom iki."

"Emoh."

Ora gelem dikancani bapake, akhire Wiji neleh dom karo benange. Wong wedok iku ngetutno anake sing wis mlayu dhisikan nang WC.

"Wouh, PKI!"

Wiji sing wis mari ngurusi anake sing ngising mbalik nang mejone maneh. Wong wedok sing lagi dondom iku kaget pas bojone moro-moro mbengok nang sanding.

"Ngaget-ngageti ae," omele.

"Bahaya iki."

"Kecubles matane yo bahaya."

"Terlarang iki," Diman sik ae komentar. "Ati-ati lho, Mak."

Mesti aneh-aneh, pikire Wiji. Oran gurus bojone, Wiji nerusno lek dondom.

"Ck...ck...ck, iki lek pulisi ngerti ngunu mbuh lho iki."

"Opo sih?"

"PKI."

"PKI opo, wong dondom ngene kok."

"Lha iyo, PKI iku, Penjahit Kutang Indonesia."

Mari ngomong Diman ngguyu-ngguyu dhewe. Wiji sing mangkel mung nyebek sediluk. Ora ngalih, Diman malah lungguh sanding bojone.

"Tumben gak njaluk tuku."

"Iki yo sik iso digawe."

"Lek wis molor yo gak tepak."

"Makane didondomi, cek tepak."

Diman nyawang bojone. Wong lanang iku kroso ora enak atine, ora penak karo bojone. Diman ngerti bojone iku paling seneng karo gombal sing jenenge kutang. Timbang klambi, bojone iku luwih kerep njaluk ditukokno kutang.

"Kae onok duit lek pingin tuku," omonge.

"Gak. Iki mung mbenakno sithik, sik apik iki."

"Aku gak pingin awakmu ditangkep pulisi, Mak."

Wiji nyawang bojone. Wong wedok iku bingung.

"PKI saiki terlarang, onok undang-undange."

"Embuh."

Dipikir bojone kate ngomong temenan, tibake sik nggudo. Ndelok bojone mangkel digudani, Diman mesem kesenengen.

"Pak," Wiji sing mau mangkel ning terus dondom moro-moro nyelehno dondomane.

"Opo?"

"Temenan kate nukokno kutang?"

Diman sing mau nawani, bareng ditakoni temenan ora langsung nyauri. Wong lanang iku ganti nyawang bojone. Lanang wedok iku akhire sawang-sawangan.

"Bahaya iki, luwih bahaya timbang PKI. Gak trimo terlarang, Mak, iki haram hukume."

Mari ngomong, Diman langsung ngadeg, ngalih.

"Mbelgedes," saure Wiji karo mecucu.