"Makane urip ki gak usah kakean gaya."
"Sampeyan yo melu ngrasakno kok."
"Iyo, ngrasakno mumete!"
Isuk-isuk tonggo sebelah omahe Diman wis rame. Perkorone, Suti karo bojone lagi tukaran. Wong lanang wedok sing omah-omah meh sepuluh taun iku masio ora ketok soko njobo ning suwarane krungu banter nang tonggo kiwo tengen. Ora mung suwara banter, suwara piring karo gelas dibanting yo krungu.
"Mak e..."
Tomin sing wedi krungu suwara banter langsung njaluk gendong emake.
"Pak, tak nang pasar."
Diman manthuk. Wong lanang iku paham, bojone pingin nggowo anake ngalih cek ora krungu wong tukaran. Diman sing lagek tangi ora metu, wong lanang iku milih mlebu jeding, adus.
"Nangis-nangiso, gak urus. Wong wedok gak iso ngatur omah yo koyok ngene. Senengane utang, gak mikir bojone jungkir walik lek kerjo."
Jenenge tukaran, suwi-suwi yo mesti ono sing nangis. Mangkel, kesel, lara ati, campur rasane, akhire yo mung iso nangis.
"Isone mung nyalahno, gak mikir angele ngobengno duit. Mbok pikir duit sing mbok kei cukup dingge anak-anakmu?"
