“Mak, mangkok putihe nang ndi?”
“Nang korahan kae. Kate ngge opo?”
Ora nyauri, Lastri mung mesem thok. Arek wedok iku njupuk mangkok putih nang baskom korahan terus dikorahi. Mari korah-korah arek wedok iku njupuk kolak nang panci sing mari dimasak terus dilebokno nang mangkok.
“Metu diluk, Mak.” “Yo.”
Ditinggal Lastri, Painem mung gedheg-gedheg. Wong wedok iku ngerti nang ndi anake.
“Namung kolak.”
“Selot pinter saiki. Suwun, Nduk.”
Lastri mesem. Sakjoke ditinggal Tarno selolah maneh nang Surabaya, Lastri sok dolan nang omahe Tarno. Kadang nggowo pangganan, kadang yo mung nginguk. Ibuke Tarno sing rondo urip dhewe nang omah. Mung kadang ae dikancani Mbok Supri, tanggane sing biasane ngewangi resik-resik omah.
“Damel nopo niku karduse?”
Ibuke Tarno sing kaet mau umek karo perkakase noleh nang Lastri.
“Digowo nang Suroboyo.”
