Eko ngadeg. Diluk maneh wayahe mulih. Wong lanang iku nepuk pundake Tarno.
“Seneng, tresno iku gak salah. Tapi kudu dipikir, anakmu, bojomu.”
“Aku gak tau seneng bojoku.”
Embuh mergo wis kebacut, Tarno malah kebrojolan ngomong. Eko sing mau wis kate ngalih mandeg maneh nang panggone.
“Iku kelemahane wong lanang. Saranku dipikir temenan.”
Mari ngomong, Eko ngalih, mbalik nang mejone dhewe. Tarno sik meneng nang kursine. Rokoke wis entek. Gundule soyo gatel.
“Jancuk!”
*****
Beri Komentar
Belum ada komentar. Jadilah yang pertama untuk memberikan komentar!