Lastri gedheg. Anton, wong lanang sing nawani mbarengi ora liyo tukang ojek sing biasa mangkal nang embong ngarep kampung.
“Yo wis lah. Aku dhisik,” pamite karo bablas mlayokno montore maneh.
Mlaku maneh, Lastri dikagetno karo montor liyo sing moro-moro mandeg nang ngarepe.
“Budal kerjo?”
Lastri nyawang wong lanang nang nduwur montor bebek. Helme teropong, ditutupi masker. Rumangsa ora kenal, Lastri nerusno lek mlaku.
“Iki aku, Tarno.”
Mari ngomong, wong lanang iku nyopot helme.
“Bareng aku ae, aku yo kate lewat kono.”
Lastri gedheg. Wis pirang-pirang dino Tarno muter-muter ae. Wong lanang iku nggoleki omahe Lastri, kepingin ngerti. Winginane bengi, Lastri sing mulih soko kerjoan dibuntuti.
“Koen sik mangkel karo aku?”
Lastri terus ae mlaku, ora nyauri. Tarno sing ditinggal mlaku bingung nyeret montore.
“Las…Lastri.”
