"Malah koyok wong edan iku. Bal siji ae ngge rebutan, mlaku rono rene garai mumet sing nyawang."
Bengi jam wolu omah wis sepi. Udan kemricik garai wong aras-arasen metu. Wiji karo bojone wis mlungker nang njero kamar. Tomin kaet sore yo wis mlebu kamar. Pak'e lek nukokno rainbow cake ora tanggung-tanggung. Kebeneran nduwe duit, timbang anake ngrengik ae trus kongkon-kongkon ditukokno akeh sisan cek wareg trus ndang turu.
Jam sanga luwih Tomin sing maune wis merem usrek. Ono sing ora enak nang awake. Arek lanang iku kate kukur-kukur ning wedi. Akhire klogetan dewe kaya uler kepanasen. Ora betah ngempet arek iku celuk-celuk mak'e.
"Mak...mak'e...gatel mak..."
Pisan pindo sing diceluk ora nyauri, wis keenaken lek turu. Wis ora betah arek iku akhire mbengok.
"Mak'e gatel mak!"
Wiji karo Diman sing krungu langsung tangi trus mlebu kamare anake.
"Lapo koen iku? bengi wayahe turu malah bengak-bengok."
"Gatel mak huhuhu..." omonge Tomin karo nangis.
"Apane sing gatel? Kene tak kukure."
"Yo ikune sing gatel, opo maneh. Ojo dikukur, loro ngko huhuhu..."
