Durung sempat Tomin nyauri, moro-moro ono suwara banter nyeluk jenenge. Bareng disawang tibake mak'e. Wong wedok iku mlaku karo bengak-bengok.
"Yahmene sik nyangkruk ae. Nyapu-nyapu kono!" bengoke nang anake.
Timbang mak'e selot banter lek ngomel, selot ngisin-ngisini tur yo wedi sisan, Tomin ndang ngadeg banjur pamit nang kancane loro iku. Sak durunge ngaleh dheweke ngomong nang Edi.
"Jelas wedi lah, wong koyok ngunu iku modele," omonge lirih karo ngaleh.
"Sesuk ojo lali," omonge Budi ngelengno.
Jam terakhir kosong, ketepakan. Crita sing wingi mung diomongno arek telu saiki wis dibahas sak kelas. Ketepakan kok jam pelajaran kosong sisan, akhire arek sak kelas niat ngruduk arek-arek sebelah wingi bareng. Cukup sak kelas ae, wis mayan akeh. Wong sing kate diajar yo mung arek papat ae. Ora akeh. Ndene ngko rame pikir keri. Cek ora ono sing curiga arek-arek sak kelas iku nyebar. Saiki arek-arek sekolah lek ngumpul rada akeh ngunu mesti disawangi pulisi, biasa ora lapo-lapo yo dikongkon buyar.
Edi karo Budi wis siap karo arek telu kancane sak kelas nang terminal. Tomin sing ndredeg, pamit nang WC dhisik. Arek sing ora tau melu tawuran iku wedi karo emake. Ora tega sisan lek kon gelut, ngajar uwong.
"Nang ndi Tomin iki cek suwene?" takone Edi.
"Jare mau mules, nang WC paling."
"Uancik, onok-onok ae arek iku! Ndi ki areke sing mbok critakno Bud, gurung ketok ta?"
"Gurung, ki kan gurung wayahe muleh sekolah. Paling yo diluk engkas sih."
