"Yo gak usah nangis. Ngenteni pak'e. Lek nyuwun mak'e ngko adeke ngerti melu njaluk sisan, gak oleh adeke mimik es."
Ndemin 1 meneng ngrungokno omongan bapake. Arek cilik iku akhire ngantuk. Biasane lek kate turu ngoleki mak'e amarga mak'e mau nesu arek cilik iku wedi. Suwi-suwi nang gendongane bapake, kesel lek nangis, merem dhewe.
Nang kamar Narti sing mari nurokno Ndemin 2 gletakan. Wong wedok iku getun mari nyewel anake. Biasane sak mangkel-mangkele ora tau nganti ndemok anake, nglarani. Paling banter yo mung bengak-bengok, ngomel.
Mari nelehno Ndemin 1 nang kasur Paijo nyedeki bojone. Ora usah dikandani, ndelok bojone, ngerti bojone ngganti nyewel anake Paijo ngerti mesti ono opo-opo. Durung ditakoni Narti wis nangis dhisik. Akhire Paijo mung ngelus-elus gundule bojone, ora sido takok.
Dielus-elus bojone ora malah mari lek nangis, Narti malah selot deres lek mbrebes. Raine ditutupi bantal. Suwara tangise diempet cek anak-anake ora krungu. Alon Paijo mapan nang sandinge bojone, masio digegeri karo Narti. Ati-ati Paijo mbukak bantal sing nutup raine bojone. Ora iso. Karo Narti bantale digondeli rapet, ora oleh dibukak.
"Kangen omah?" takone Paijo lirih nang kupinge bojone.
Narti meneng, mung manthuk sithik trus nangis maneh. Paijo ngrangkul bojone ko mburi.
"Sesuk muleh," omonge karo ngambung pipine bojone trus dirapeti lek ngrangkul.
***
