Mari wingi ketemon isi maneh, tingkahe Wiji selot-selot nggarai Diman ngelus dada. Ning mergo sayang bojo, ngerti sorone wong meteng, Diman ngalah. Lek biasa mangan bareng, kadang ora mangano yo dikancani, saiki seje. Lek Wiji wayahe mangan, Diman ngalih nang pawon. Diman saiki yo pindah turu, lek ora nang kamare anake, kadang nang ngarep tipi. Tomin kadang sik ngompol, tangan karo sikile mesti nyampluk tekan endi-endi.
"Tak terno, Mak. Tomin kon nang tengah, cek koen gak cedek-cedek aku."
Wiji sik mecucu.
"Lha timbang numpang ojek. Ojek kae lek numpang ngarang-ngarang, opo maneh becak."
Wiji sing lagek pingin nang pasar, golek klambi, akhire gelem diterno bojone. Tomin wis macak ngganteng, Wiji yo ora kalah ayu. Dandanane isuk iki kaya nonik-nonik kae. Gawane wong meteng, aurane seje. Jare wong-wong sih anake wedok lek emake selot ayu ngunu.
"Sampeyan ndok kene ae," omonge Wiji nang bojone.
Diman manthuk. Wong lanang iku markir montore terus lungguh nang sadel. Tomin karo Wiji budal mlebu pasar. Wiji pingin tuku daster gemes, daster sing garai sing nyawang gemes.
"Mbok yo ojo pink."
"Lha aku pingin."
"Kamarku ireng ae ya, Mak," Tomin melu-melu.
"Ireng yo malah koyok guo, peteng," saure Diman.
