Bareng wis tekan alamat sing ana ing KTPku, aku wani thothok-thothok takon marang wong sing ana ing njero. "Ngapunten, Pak. Aku arep takon. Apa tenan iki omahe Pak suryq?" Aku takon marang wong sing ana ing plataran.
"Nggih leres pak. Sapa kowe? Lan yen ana perlu?" Wangsulane wong setengah baya sing kaya tukang kebon karo mangsuli pitakonku.
"Oh ayo perkenalan, aku rendi, aku arep ketemu karo Pak surya, aku ana urusan penting karo dheweke". Wangsulanku sawise ngenalke awakku.
Kebeneran, jebule Pak Surya ana ing omah lan aku dikon mlebu ruang tamu. Aku banjur lungguh lan ngujo kaendahane omah sing sethithik.
Sawise ketemu karo Pak surya, aku nyritakake maksud lan tujuanku sinambi ngulungake dompet coklat sing ditemokake ing dalan, lengkap kabeh isine.
Amarga dheweke penasaran karo aku, dheweke takon, "Dhek, sampeyan manggon ing ngendi? Lan sampeyan kerja ing ngendi?"
"Kula wonten desa Maju Sari, Pak. Kebetulan saiki aku uga isih nganggur. Isih ngenteni telpon kerja pirang-pirang, nanging wis pirang-pirang wulan ora ana kabar, Pak." Aku mangsuli kanthi jujur.
"Wis lulus opo?" Takon Pak surya.
"S1 Manajemen Bisnis, Pak," wangsulanku.
"Lho, sesuk kowe teko neng perusahaanku wae, nduk. Kebetulan perusahaane butuh tenaga administrasi. "Iki kertu bisnisku, yen sampeyan kepengin weruh, sesuk sampeyan kudu teka menyang kantor lan ngomong yen aku wis pesen," wangsulane Pak surya.
"Wah, tenanan iki Pak?" Takonku kaya isih ora percaya.
"Nggih mbak. Aku pancene butuh karyawan sing jujur lan dedikasi kaya kowe, yen kowe dudu wong sing apik, dhuwitku sing ana ing dhompet iki banjur dibuwang. Nanging, sampeyan luwih seneng mbalekake." Pungkase Pak Surya.
"Lajeng matur nuwun sanget, Pa. "Sesuk aku langsung menyang perusahaanmu lan nyiapake kabeh surat lamaran lan dokumen. Jawabku semangat.
Banjur, aku pamit mulih lan nyiapake kabeh sing dibutuhake kanggo sesuk. Aku dhewe isih ora percaya lan isih durung yakin lan rumangsa yen iki mujijat.
