Dina kang ditunggu-tunggu pungkasane teka, nalika valen, kevin, lan vino siap-siap kanggo ngleboni alas lamin. dheweke kabeh makumpul ing ngareping lawang gerbang alas karo ransel, kamera, lan pepakan liyane kang diprelokake kanggo perjalanan dheweke kabeh. valen memeriksa barang-barang dheweke kabeh karo nastiti, "priye? barang-barang wis siyap kabeh?" vino njawab karo antusias, "gua wis!" kevin, kang tansah nuduhake sengkuyung kang dhuwur, ngomong, "sipsip. awake dhewe gazzzzz!" dheweke kabeh lumaku nyedhaki lawang mlebu alas kang kandel karo wit-witan lan semak-semak kang ketel. nanging, nalika dheweke kabeh meh mlebu, siji swara lembut nimbali dheweke kabeh.
"Hai, cuk."
Piyambakipun sedaya berbalik lan sumerep setunggaling tiyang embah kakung ingkang ketingal sepuh lan lelah, ngadeg ing ngrika kalih kaliyan senyuman alus ing rainipun.
Vino mboten saged nahan kejutan, "Hai, kek. embah kakung kenging punapa koh wonten ing ngriki? Ajeng badhe jelajah ugi , kek?"
Embah kakung puniku nggujeng ramah, "Sampeyan-sampeyan namung bertiga? Kenging punapa koh bertiga? Cobi pados sa tiyang malih."
Valen, Kevin, lan Vino lintunan pandang, bingung kalih panedha embah kakung puniku.
Valen taken kalih kebingunganipun , "Wonten punapa, kek? Kenging punapa menawi kita bertiga?"
Embah kakung puniku nyaketi Valen lan berbisik kalih saestu, "Menawi mboten, sampeyan mboten ajeng wilujeng."
Wanci puniku, sedaya tigang mitra rumaos kadosipun wekdal mendel sekedhap lan piyambakipun sedaya mboten saged gerak utawi menoleh. lan saderengipun piyambakipun sedaya rumaosi punapa ingkang kedados, embah kakung puniku ndadak ngical .
Kevin heran, "Ngapa kuwi simbah wau?"
Vino menimpali, "Iya, aneh banget. takon thok langsung ngilang."
