Kadonyan yaiku sifat wong kang kapiadreng karo urusan donya. Apa-apa diukur nganggo bandha donya. Dina-dinane ngurusi bandha ora ana rampunge.
Pikirane kebak karo bandha donya. Tindak-tanduke sarwa diitung nganggo bandha. Paugeman uripe "wektu kuwi padha karo dhuwit". Sahingga saben sak obahing ragane diregani nganggo dhuwit. Cekake, setetes kringete tumetes ing lemah, ateges dhuwit! Kaya-kaya ora ana kang luwih aji tinimbang dhuwit utawa bandha donya.
Wong kang nduweni pikiran kadonyan, biasane rada angel turu. Ora ana bandha wae angel olehe turu, apa maneh bandhane akeh, saya ora isa turu.
Mungkin dheweke yen dikon milih, antarane "Mangan kanggo urip" apa "Urip kanggo mangan"? Dheweke mesthi milih "Urip kanggo mangan!" Sebab kaya-kaya pikirane nduweni aji mumpung. Mumpung urip, ngumpulke bandha donya sak akeh-akehe.
Omong sak omong ing sesrawungan karo kanca-kancane sing diomongke dhuwit lan bandha donya. Kaya-kaya ora ono bab liyane kang luwih penting.
Wong kang nduweni paugeman pikiran kaya ngono iku adoh saka rasa tentrem. Ora ana rasa ikhlas nang njero atine, tur uripe kemrungsung. Kamongko tujuane wong urip kuwi katentreman. Tentreming urip kuwi ana ing njero ati. Ora manggon nang njero bandha.
Urip ing ngalam ndonya kuwi ono paugerane. Kang nggawe paugeran yaiku Gusti kang murbeng dumadi, alias Gusti Allah, yaiku awujud agama. Gusti Allah dhawuh, sak apik-apike manungsa iku kang nduweni MANFAAT paling akeh. Mula saka kuwi "manfaat" iso kanggo ukurane wong kang kasil apik uripe ing ngalam ndonya.
Elingana kabeh, mbesuk yen manungsa iku nganti titi wancine pati. Ora kena sulaya, tur ora kena dianyang. Bandha donya kang iso digawa Ya mung kain kafan. Kang ngancani ngadhep marang Gusti kang murbeng dumadi yaiku ngamal becik wektu urip ing ngalam ndonya.
Bandha donya kuwi penting, nanging ora kang utama.
Piye, isih nduwe pikiran kadonyan?
***
