Dumadakan kaya tuwuh kuwanene, Widodo enggal-enggal narik tangane adhine lan akon bocah-bocah supaya enggal-enggal oncat saka kana. Bocah-bocah banjur padha dene mlayu salang tunjang golek slamet dhewe-dhewe. Karo nggandheng tangane adhine, kangmase Tejo banjur akon supaya playune kanca-kancane kanthi gandhengan tangan. Bocah-bocah banjur padha gegandhengan tangan kaya pakone kangmase Tejo. Tejo dhewe mlayu karo isih mingseg-mingseg lan undang-undang kangmase: "mas.... mas.... aku aja ditinggal....!" Kaya-kaya wedi menawa arep dimangsa ula kasebut, kamangka tangane dheweke isih digandheng kangmase.
Watara setengah kilonan adohe saka papan panggonanane ula kuwi bocah-bocah banjur mandheg anggone mlayu. Ketara menawa padha dene kekeselen saking kaget lan wedine uga amarga saka adohe anggone playon iku. Ambegane padha dene menggeh-menggeh, sauntara malah ana sing ngompol ana ndalan lan sandhale ketinggalan sebelah. Kangmase Tejo dhewe mung meneng karo milang-milingi kahanan kira-kira ula mau nututi apa meneng bae utawa lunga nanging tumuju ana papan liyane. Sawise milang-miling sauntara suwe, Widodo banjur ambegan landhung mbok menawa kalegan lan yakin menawa ula kasebut ora nututi lan kahanan wis aman.
Tono, kancane Tejo sing sandhale ketinggalan ana papan kana mau malah nangis. Dheweke wedi didukani wong tuwane amarga sandhale ilang sasisih. Dheweke ora gelem bali, amarga wedi menawa didhedhes wong tuwane geneya sandhale kok nganti bisa kecicir kuwi.
"Mas... tulung ta golekana sandhalku mas, aku wedi yen didukani Bapak Ibuku yen mulih kok mung nganggo sandhal sasisih...."
Krungu tangise Tono sing kelangan sandhal iki, Widodo banjur ngerih-erih supaya bocahe enggal meneng anggone nangis lan ora susah nggoleki sandhale maneh. Nanging sajake Tono sing wedi didukani wong tuwani malah mberot ora gelem mulih. Krungu tangise Tono iki, Widodo banjur mutusake bali menyang panggonan papan sakawit. Alon-alon anggone mlaku nyedhaki papan panggonane ula raseksa mau kanthi ati kang ditatag-tatagake, karo mikir kepiye bisane uwal saka pambledige ula raseksa kasebut menawa wis tekan papan sakawit.
Tekan papan kang dituju, bocah-bocah padha meneng-menengan. Widodo dhewe isih dheleg-dheleg ngelingi kedadeyan sadurunge, mbok menawa mengko dheweke lan kanca-kancane bakal dibledig lan diuntal dening ula raseksa mau banjur kudu kepiye...? Dumadakan, ora adoh saka papane ngadeg dheweke meruhi bleger kaya plastik mlonyoh. Bareng ditamat-tamati jebul pancen kuwi tilas sandhale Tono, ning sing aeng tilas sandhal iku kari separo dene separone wis leder lan gosong mung nyisani bageyan driji lan jepitan plastik bae.
"Iki lho tilas sandhalmu wis mlonyot kaya dene mentas dibong wong, arep mbok anggo apa piye....?" pitakone Widodo karo nyengenges.
"Emoh aku, sandhal kari separo piye nganggone ta mas...." semaure Tono karo mrengut.
Widodo banjur mbuwang tilas sandhal iki sawise diduduhake marang Tono.
Sabanjure bocah-bocah kang kapimpin dening Widodo enggal-enggal ninggalake papan kana, bali mulih. Kresek-kresek isi wiji kopi mateng wis ora digubris babar pisan, perlune enggal-enggal bali tekan ngomahe dhewe-dhewe. Sadawane dalan-dalan bocah-bocah padha meneng, amem. Kabeh ora keprungu guneme babar pisan.
Sawise tekan desa, Widodo pesen marang adhine lan kanca-kancane:
"Mengko tekan ngomah ora susah matur neka-neka marang Bapak Ibumu ya...?
Tundhane malah golek perkara, malah ditutuh sing neka-neka...!"