Wengi sansaya wengi. Hawane atis. Wengi sansaya sepi. Dunya sing mau gemredek malih dadi sepi kaya ora ana sing wani weweh wicara. Kamangka sakjane aku iku ngarep-arep anane pitutur kanggo ati sing kelaran, ati sing lagi kuwur, jiwa sing garing, mripat sing ajeg ngembeng luh lan urip kaya-kaya ora nduweni dina mbesuk.
Nandi-nandi ati sing ajur iki tak gawa. Tak golekake tamba marang wong-wong sing dhuwur ngelmune. Ati sing ajur wuwur kaya lebu iku tak rungoni donga-donga sing apik, ceramah sing mentes. Ora lali jampi-jampi lan mantra saka wong sekti uga wis tak lakoni.
Apes, apes lan apese nasibku. Ati iki ora enggal nemu tambane. Larane sansaya perih, gawe jiwa ragaku katut keranta-ranta. Ibarate susuh tawon sing ditinggal minggat. Wis ora ana ajine, mung cengkorongan bolong ora ana isine. Yen kena angin gampang mabul, yen kena banyu gelis mawur.
Dina-dina kapungkur wis ora ketung. Aku ora mangerteni kapan olehku lekas kelaran, uga ora bisa ngira-ira kapan bisa ngrampungi. Atiku kadung tatu, hawane mutungan, pungakasane kabeh-kabeh kelakon pekok. Pancene urip sedhela nanging kakehan pengarep-arep marang manungsa sing kerep anggone ngapusi. Critane kaya aku, cidro ora enggal mari wis ditableg perkara sing gawe tatu maneh.
Sakjane kahanan iki kudu tak seleh ana ngendi? Ati, mripat, pikiran lan lathiku kabeh wis kadung nyandang telahan dhewe-dhewe sing kraket siji lan sijine.
Mripatku ora tau teles, panggah garing. Sumunar kaya srengenge esuk, bening kaya beling. Lambeku ajeg mesem, mrenges lan gumemanku mesti dadi guyon. Swara sing tak ukarakke ora nuduhake yen sakjane awakku ajur nganti ora nduweni wujud.
Anggonku ngrasakkake tatu, dhewean. Olehe nanggung kasunyatan lan pait getir e urip uga tak tampa dhewean. Prasasat ora nduweni sapa-sapa sing patut kanggo crita. Menawa nekat, lagi sethithik anggonku omong wis dipaido.
"Apa iya kowe isa ngono kuwi, Na?"
Lan aku mesem getir. Sidane kabeh-kabeh tak pendem dhewean maneh.
Aku iki uga manungsa kaya adate. Sing bisa ngrasakake tatu, kuciwa lan cidro. Guyu sing sero udu pinandha ora nduweni tangis. Gelis mesem udu pinandha ora bisa mrengut. Mripat bening uga ora ajeg, bisa netesake luh.
Nangis ya mung dhewean.
Yen wong liya nduweni kaca pengilon kanggo macak ayu, seje karo aku. Nangis ning ngarep pengilon. Yen pengin rumangsa nduwe kanca, aku nangise ana ngarep kaca pengilon karo ndeleng olehku cengeng. Ealah cengeng! Mung siji panyuwunku, yaiku ati sing lara iki bisa mari, wujud sing ajur malih dadi ati sing wutuh lan seger kaya mula bukane.
Tangisku keprungu saben bengi, nalikane aku mulih kerja nganti mapan turu. Ya mung ana ning omah anggonku bisa ngatonake yen awakku wong sing ringkih, ora nduweni daya, ora pantes guyon heha-hehe kaya wong edan.
Yen dadaku dibedah, isine mung pangarep-arep sing ora ana watese. Anggonku nguwatake awakku mesti kawiwitan ukara muga-muga.
Muga-muga nduweni urip dawa, sehat waras lan berkah
Muga ketemu jodho sing bener lan gemati
Muga pinaringan rejeki lan kamulyan
Liwat pamikiran iku aku nuwuhane wiji-wiji pangarep-arep muga uripku mbesuk bisa luwih padhang, luwih mulya dan becik.
"Na, kowe kawit biyen yen dhewean mesti nglamun." Adrian, kanca kawit SMP lan SMA. Dheweke mulih telung dina kepungkur saka anggone merantau ana Kalimantan.
"Pancene yen aku dhewean jarang ngobrol," tandukku guyon. Lambeku mrenges, mripatku sumanar sarta swara guyuku keprungu renyah. Saktenane atiku njerit-jerit nyuwun tulung.
Adrian ngguyu sedhela banjur meneng wae. "Kowe wis maem?" pitakone Adrian. Pitakone ora tak sauri. Sakliyane wong sing nandang kelaran dhewean, aku uga seneng goroh. Goroh yen aku ora apa-apa.
Ananging apa iya aku bisa goroh ning ngarepe Adrian? Omahe mung wetan omahku. Dheweke siji-sijine kanca sing paling mangerteni kahanan uripku. Tujune Adrian ora ember lan mung meneng wae, malah api-api ora ngerti yen ana wong sing nggrundeli aku.
"Aku melu bela sungkawa, Na. Muga Gusti paring panggon sing paling endah kanggo adhimu," Adrian nyalami tanganku.
Jalaran lara lapa sing tak duweni ora mung siji. Memper yen awakku kerep nelangsa, kaya nasibe kuthuk kelangan babon banjur ijih diburu luwak. Yen perkara wong tuwa sing pegatan iku wis dadi crita lawas kawit SD. Adhiku sing mlebu metu rumah sakit yang wis pirang-pirang tahun kepungkur. Cidro dilarani wong lanang ya wis makaping-kaping. Ananging laraning atiku sing keri dhewe iki kaya ora bisa tak suwawa maneh. Nalikane ibuku seda sasi wingi, banjur pacarku sing banget tak tresnani mblenjani janji. Kabeh iku rasa-rasane wis cukup gawe atiku remuk.
Aku meneng kaya cagak listrik. Lambeku cep klakep ora nduwe ukara. Nadya, adhiku siji-sijine sing wis kapundhut Gusti telung dina kepungkur. Adhi sing tak gadang-gadang dadi sedulur lan batir urip sidane ora ana, mati.
"Na, ...." Adrian ngelus pundakku. "Kowe oleh nangis ning ngarepku. Mangga ...."
Lan tangisku banjur ambrol. Saiki ana sing namatake anggonku nangis, ana sing krungu anggonku nyuwara ngiris ati, ana sing nyimak pengarep-arep sing kaya-kaya nyisihi aku.
Ana sing mesakake aku ....
Mesak....
Yogyakarta, 07 Mei 2021
