Kardun sing megin pringas-pringis kuwe laten ngarih-arih, "Nggih kula nyuwun melase Bapake, lah. Kula jan kepengin sanget duwe karpet niki. Mboten kula utang mboten, Pak."
"Ora, Dun...ora. Ora agi dhiri, ora agi umuk, ningen inyong ya agi ora butuh dhuwit ngedoli karpet barang. Pokoke karpet kiye ora tek dol. Wis, titik." Pak Ramun semaure wis madan kesuh.
Kardun megin urung gelem kalah. "Mboten pareng, Pak? Sepalin mawon? Nggih kula nyuwun tumbas semeter persegi sing saweg kula lenggahi niki, lah. Mbok saged, Pak?"
Pak Ramun suwe-suwe metu jengkele. "Ora, Dun..ora baen. Ora separo ora semeter persegi. Ora tek dol! Ko krungu?"
Krungu semaure Pak Ramun rosa kaya kuwe Kardun sing megin prangas-pringis njuran njajal meden-medeni. "Niki kados niki, Pak. Umpamane kula wantun nguyuhi, kula kotori buang tek karpet niki, mesthi Bapake marengaken kula tumbase, mbok?"
Pak Ramun kaget krungu Kardun ngomong kaya kuwe. Ningen Pak Ramun mikir, "Mentakan temen si Kardun wani ngotori karpete inyong? Ujar-ujare inyong degrag kaya kuwe laten ngalah apa kepriwe?" Ora gelem kalah grag, Pak Ramun semaur ngatonena muntab jengkele, "DHAPURMU, sih! Wani-wanine, ko?! Ya, ngonoh! Angger ko wani ngotori karpet kiye neng ngarepku, ko olih tuku karpet kiye. Jajal, kepriwe sekiye, ko?"
Ngreti sing duwe umah males ngegrag, Kardun mbari dungas-dungis semaur, "Mpun, Pak...mpun niki! Kula awit wau mpun mboten kuwat nahan buang. Mulane niki kula mboten menyat melu bali batir-batir."
Pak Ramun mecicil. Mendelik. Duka yayah sinipi.
***
